Η νομική διάσταση του επερχόμενου πραξικοπήματος με την ψήφιση του “επικαιροποιημένου” μνημονίου.

πηγή:olympia.gr

Η νομική διάσταση του επερχόμενου πραξικοπήματος με την ψήφιση του “επικαιροποιημένου” μνημονίου.
Άρθρο – κόλαφος του Προκόπη Παυλόπουλου που εξηγεί με νομικούς όρους γιατί το μνημόνιο είναι άκυρο (ως προς τους όρους εκχώρησης της Εθνικής κυριαρχίας), αλλά κυρίως καταρρίπτει την απέλπιδα προσπάθεια του Παπανδρέου να εξυπηρετήσει τους τοκογλύφους επιχειρώντας να το νομιμοποιήσει (υπό την πίεση τους) με το πραξικόπημα των 2/3 για να εγκριθεί το επικαιροποιημένο μνημόνιο.

Να σημειωθεί ότι πλέον και οι τοκογλύφοι έχουν κατανοήσει ότι η υπογραφή που έχουν στα χέρια τους είναι ΑΚΥΡΗ, γι’ αυτό ευελπιστούν σε μία ευρύτατη συμμαχία των προθύμων ώστε να νομιμοποιήσει αναδρομικά το πραξικόπημα που έγινε την περασμένη άνοιξη με την υπογραφή της δανειακής σύμβασης.

Τα επιχειρήματα που αναφέρονται όμως, καθιστούν συνταγματική εκτροπη ακόμα και την σκέψη να ζητηθεί ευρεία πλειοψηφία από το κοινοβούλιο. Διαβάστε και δώστε ιδιαίτερη σημασία (όσοι δεν είστε νομικοί) στα ερωτήματα που τίθενται:

ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΩΝ;

Η πρόταση για υιοθέτηση

του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας με πλειοψηφία των δύο τρίτων

Με αφορμή και τα συμπεράσματα της Συνόδου Κορυφής της 25.3.2011 επανέρχεται στην επικαιρότητα η πρόταση, που είδε προσφάτως το φως της δημοσιότητας και σύμφωνα με την οποία πρέπει, για τις νομοθετικές πρωτοβουλίες που πρόκειται ν’ αναληφθούν εφεξής στο πλαίσιο των πολιτικών δημοσιονομικής στρατηγικής, ν’ απαιτείται, ως προς την υπερψήφισή τους, η αυξημένη πλειοψηφία των δύο τρίτων.  Για παράδειγμα, κατά την ως άνω πρόταση όταν και εφόσον δημιουργηθεί ο μόνιμος μηχανισμός στήριξης, ήτοι ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας, η είσοδός του στην ελληνική έννομη τάξη μπορεί να συντελεσθεί μόνο με σχέδιο νόμου, το οποίο θα υπερψηφισθεί από τη Βουλή με πλειοψηφία των δύο τρίτων!

I. Πρόκειται για πρόταση θεσμικώς αβάσιμη, η οποία αποπνέει εντόνως έναν αέρα πολιτικής σκοπιμότητας, προερχόμενο από εκείνους που έδωσαν προθύμως στη Βουλή τη συγκατάθεσή τους στο περιβόητο «Μνημόνιο».  Και τώρα, όταν πια όλα επιβεβαιώνουν την πλήρη αποτυχία της  «μνημονιακής» πολιτικής, οι οπαδοί της σπεύδουν προς αναζήτηση συνοδοιπόρων, προκειμένου να μοιρασθούν, για το –προδιαγεγραμμένο άλλωστε- μέλλον της πολιτικής αυτής, μαζί τους τις δρομολογημένες συνέπειες της πολιτικής τους ανευθυνότητας.  Το ότι πρόκειται για θεσμικώς αβάσιμη πρόταση συνάγεται αβιάστως από την αυταπόδεικτη αλήθεια, σύμφωνα με την οποία μόνο το Σύνταγμα, ως Θεμελιώδης Νόμος, νομιμοποιείται να καθιερώνει ειδικές πλειοψηφίες για την υπερψήφιση σχεδίων νόμων.  Και όχι, βεβαίως, η Βουλή κατά το δοκούν, με ευκαιριακές αποφάσεις περιστασιακών πλειοψηφιών και αμήχανων μειοψηφιών.  Υπό διαφορετική εκδοχή το Σύνταγμα, ως προς την ερμηνεία, την εφαρμογή του και, άρα, τη θεσμική του υπόσταση, θα γινόταν έρμαιο των διαδρομών της πολιτικής συγκυρίας.

II. Επανέρχομαι, λοιπόν, στο παράδειγμα που ανέφερα στην εισαγωγή:  Μπορεί να τεθεί ζήτημα υπερψήφισης, με την αυξημένη πλειοψηφία των δύο τρίτων, μελλοντικού σχεδίου νόμου για την είσοδο στην ελληνική έννομη τάξη του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, εφόσον τελικώς διαμορφωθεί ένας τέτοιος μηχανισμός κατά την επόμενη Σύνοδο Κορυφής;  Με βάση τα όσα προεκτέθηκαν τούτο θα ήταν επιβεβλημένο μόνον εάν η σχετική διαδικασία υπερψήφισης εμπίπτει στο πλαίσιο εφαρμογής των διατάξεων του άρθρου 28 παρ. 2 του Συντάγματος, κατά τις οποίες: «Για να εξυπηρετηθεί σπουδαίο εθνικό συμφέρον και να προαχθεί η συνεργασία με άλλα κράτη, μπορεί να αναγνωρισθούν, με συνθήκη ή συμφωνία, σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα.  Για την ψήφιση νόμου που κυρώνει αυτή τη συνθήκη ή συμφωνία απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών». Οι προαναφερόμενες διατάξεις δεν είναι νομικώς δυνατό να εφαρμοσθούν στο παράδειγμα που προεκτέθηκε για τους εξής, κυρίως, λόγους:

III. Από την ανάγνωση, και μόνο, των διατάξεων του άρθρου 28 παρ. 2 του Συντάγματος συνάγεται ότι η εφαρμογή του εξαρτάται, μεταξύ άλλων προϋποθέσεων, κυρίως από τη συνδρομή -και μάλιστα σωρευτικώς- τριών όρων.  Ήτοι πρώτον, ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια «συνθήκη» ή «συμφωνία» η οποία, δεύτερον, συνάπτεται με «διεθνή οργανισμό» και, τρίτον –και σπουδαιότερο- αναγνωρίζει σ’ αυτόν «αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα».

Α. Ερώτημα πρώτο: Συνιστά ο –υπό εκκόλαψη πάντα- Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας «συνθήκη» ή «συμφωνία», κατά την έννοια των διατάξεων του άρθρου 28 παρ. 2 του Συντάγματος;  Θεωρώ πως όχι, αφού πρόκειται καταφανώς για απόφαση, η οποία λαμβάνεται στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αφορά τα μέλη της.  Το επιχείρημα αυτό ενισχύεται καταλυτικώς και από την περιγραφή της φύσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία πλέον δεν συνιστά βεβαίως διεθνή οργανισμό υπό την κλασική του όρου έννοια, όπως εκτίθεται αμέσως στη συνέχεια.  Πέραν τούτου όμως τίθεται, έναντι εκείνων που υιοθετούν σήμερα την αντίθετη άποψη, το εξής πρόσθετο δίλημμα:  Αν ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας συνιστά μια τέτοια «συνθήκη» ή «συμφωνία» δεν θα έπρεπε να έχει την ίδια θεσμική αντιμετώπιση ο, ήδη ισχύων ad hoc για την ελληνική οικονομία, προσωρινός μηχανισμός στήριξης -τον οποίο τώρα συνιστούν ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Χρηματοπιστωτικής Σταθεροποίησης και η Ευρωπαϊκή Διευκόλυνση Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας- που πρόκειται ν’ αντικαταστήσει, σε διαρκή βάση, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας εν είδει καθολικού διαδόχου;  Και γιατί, άραγε, η είσοδός μας στον τότε προσωρινό μηχανισμό στήριξης ήλθε ως σχέδιο νόμου στη Βουλή οι σημερινοί υποστηρικτές της θέσης ότι πρόκειται για «συνθήκη» ή «συμφωνία», κατά το άρθρο 28 παρ. 2 του Συντάγματος, δεν έθεσαν το αντίστοιχο νομικό –τουλάχιστον- θέμα; Τώρα το ανακάλυψαν και γιατί;

Β. Ερώτημα δεύτερο: Συνιστά η Ευρωπαϊκή Ένωση, ιδίως με τη σημερινή της μορφή και την εν γένει προοπτική της, «διεθνή οργανισμό» κατά την έννοια των διατάξεων του άρθρου 28 παρ. 2 του Συντάγματος; Θεωρώ πως όχι, ιδίως μετά τις ουσιώδεις θεσμικές –και όχι μόνο- μεταβολές που επέφερε η συνθήκη του Μάαστριχτ (1992) και οι Συνθήκες που επακολούθησαν.  Εντελώς ενδεικτικά η νομική προσωπικότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η μορφή και οι αρμοδιότητες των οργάνων της –με κορυφαίο παράδειγμα εκείνο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του τρόπου εκλογής των μελών του- η δομή της έννομης τάξης της -ιδίως από πλευράς παραγωγής κανόνων δικαίου και κυρωτικών μηχανισμών- και η καθιέρωση της ευρωπαϊκής ιθαγένειας και του κοινού νομίσματος, παραπέμπουν ευθέως σε προϊούσα υπό διαμόρφωση κρατική οντότητα συνομοσπονδιακής ή και ομοσπονδιακής μορφής παρά σε «διεθνή οργανισμό».  Άρα όποιος υποστηρίζει το αντίθετο και παραβλέπει την πραγματικότητα και υποβαθμίζει συνειδητά τη θεσμική και πολιτική υπόσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και μάλιστα υπό την παρούσα συγκυρία, όταν η κρισιμότητα των καιρών επιβάλλει την υπεράσπισή της και την περαιτέρω αναβάθμισή της στην ανηφορική πορεία της τελικής ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Γ. Ερώτημα τρίτο: Οι υπό δημιουργία ή και εφαρμογή πολιτικές δημοσιονομικής στρατηγικής και, πιο συγκεκριμένα, π.χ. ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας, συνεπάγονται, eo ipso, περαιτέρω αναγνώριση στην Ευρωπαϊκή Ένωση εκ μέρους της Ελλάδας «αρμοδιοτήτων που προβλέπονται από το Σύνταγμά» μας;  Ουδείς ως τώρα –και η Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου- το έχει δεχθεί ή, έστω, το έχει υπονοήσει.  Αν συμβαίνει το αντίθετο ας έλθει να το ομολογήσει, διευκρινίζοντας όμως πότε και πως έχει συντελεσθεί τέτοια αναγνώριση αρμοδιοτήτων, εν αγνοία του Ελληνικού Λαού και της Βουλής.  Και το σπουδαιότερο: Πως μπορεί να γίνει δεκτό ότι τίθεται τώρα ζήτημα αναγνώρισης αρμοδιοτήτων ως προς τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, χωρίς να έχει τεθεί προηγουμένως, όταν δηλαδή συνέβη το μείζον, ήτοι η είσοδος της οικονομίας μας στον προσωρινό μηχανισμό στήριξης;  Μήπως κάποιοι υπονοούν ότι τότε επήλθε τέτοια αναγνώριση αρμοδιοτήτων και την απέκρυψαν, οδηγώντας την πλειοψηφία που την υπερψήφισε σ’ ευθεία παραβίαση του Συντάγματος, καθώς κατήγγειλε μέρος της Αντιπολίτευσης;

Όπως είναι, λοιπόν, φανερό η Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, αν υιοθετήσει την προαναφερόμενη πρόταση, θα κληθεί να δώσει απαντήσεις σ’ όλα αυτά τα ερωτήματα και ν’ αντιμετωπίσει την αδήριτη πραγματικότητα των συνεπειών της πολιτικής της. Άρα, υπό τα δεδομένα που προεκτέθηκαν, οιαδήποτε πρόταση υπαγωγής των σχεδίων νόμων για την εκτέλεση πολιτικών δημοσιονομικής στήριξης, εντός του πλαισίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο πεδίο εφαρμογής των διατάξεων του άρθρου 28 παρ. 2 του Συντάγματος και στην αυξημένη πλειοψηφία των δύο τρίτων που αυτές προβλέπουν, αντιτίθεται ευθέως στο γράμμα και το πνεύμα τους.   Και κάτι τελευταίο αλλά ιδιαίτερα σημαντικό:  Ιδίως σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς δεν είναι επιτρεπτό να θυσιάζεται και το Σύνταγμα στο βωμό των αδιεξόδων και της αμηχανίας κανενός.  Κυρίως δε εκείνων οι οποίοι περιήλθαν στην κατάσταση αυτή με δική τους, αποκλειστικώς, ευθύνη και υπαιτιότητα, παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις και προειδοποιήσεις όσων κήδονται πραγματικά του δημόσιου συμφέροντος.

στην εφημερίδα «ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» της 3/4/2011