Παναγιώτης Τραϊανού Η διαπλοκή στην Ελλάδα Νο 1

       Μία σειρά από όσες αναρτήσεις χρειαστούν! για να καλύψουν το τεράστιο κείμενο του  Παναγιώτη Τραϊανού, που παρουσιάζει τρομέρό ενδιαφέρον.
       Αν αναζητάτε νέες οπτικές προβληματισμού, που σίγουρα ακόμα και αν δεν συμφωνείς μαζί τους, ανακαλύπτεις διαφορετικούς τρόπους σκέψης, πέρα και έξω από την κλασική αρθρογραφία των ΜΜΕ, που είναι ένα από τα βασικά στοιχεία του θέματος της διαπλοκής.
       Για όσους θέλουν να διαβάσουν όλο το άρθρο (πολύ μεγάλο) μπορούν να κάνουν κλικ στο σύνδεσμο "πηγή:", ενώ εδώ, σταδιακά θα αναρτούμε κομμάτι κομμάτι ξεκινώντας φυσικά από την αρχή δίνοντας το νούμερο 1.

      Μάκης Αρμενιάκος  

Η διαπλοκή στην Ελλάδα Νο 1

Παναγιώτης Τραϊανού

πηγή:eamb.gr

Η διαπλοκή στην Ελλάδα

είναι ένα ζήτημα πολύ περίπλοκο

για να συνδεθεί με ανθρωπάκια

τύπου Μπόμπολα, Λαμπράκη ή Κόκκαλη…

…με μεγιστάνες της πλάκας και της μιας δεκαετίας.

…με μεγιστάνες, που ακόμα βρομάνε τα χνώτα τους από την πείνα

και ακόμα κολλάνε τα δάχτυλά τους από τις αφισοκολλήσεις.

 Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες μιας υποτίθεται σκληρής σύγκρουσης μεταξύ της εκτελε­στικής εξουσίας και των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων. Λέμε υποτίθεται γιατί, αυτό το οποίο συμβαίνει σήμερα είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή σύγκρουση ιδιωτικών συμφερόντων. Από μια απλή σύγκρουση "ομοεπίπεδων" ιδιωτών ανταγωνιστών, οι οποίοι μάχονται για μια καλύτερη θέση απέναντι στον κρατικό "ήλιο". Το να πιστεύει δηλαδή κάποιος ότι τα πάντα γίνονται για να ξαναμοιραστεί η "πίτα" των κρατικών δαπανών είναι λάθος. Είναι λάθος ακόμα και στο απλό επίπεδο των αριθμών, εφόσον στην πραγματικότητα ακόμα και αυτή η "πίτα" έχει ήδη "φαγωθεί". Τα "δικά" μας παιδιά, ακόμα κι αν πιάσουν την καλύτερη "θέση" απέναντι από τον κρατικό μηχανισμό, δεν έχουν τίποτε να "φάνε", γιατί απλούστατα τελείωσε η όποια φαγώσιμη "πίτα".

Αντιλαμβανόμαστε δηλαδή ότι πίσω από όλο αυτόν τον θόρυβο κρύβονται πολύ περισσότερα πράγματα απ' όσα φαίνονται. Αυτό το οποίο πραγματικά συμβαίνει είναι ότι αποκαλύπτονται πλέον οι συνέπειες της μεγαλύτερης ταξικής συνομωσίας που έχει πραγματοποιηθεί ποτέ στην ιστορία της χώρας. Αποκαλύπτεται ότι η απληστία των συνομωτών οδήγησε τα πράγματα στα όρια και τώρα είναι αναγκασμένοι θα προβούν σε θυσίες προκειμένου να σωθούν. Αυτό δηλαδή που φαίνεται σαν σύγκρουση δεν είναι τέτοια. Δεν συγκρούονται όμοιοι μεταξύ τους, προκειμένου να επωφεληθούν ο ένας εις βάρος του άλλου. Αυτό το οποίο συμβαίνει είναι ότι οι "ανώτεροι", για να σωθούν, θα θυσιάσουν κάποιους από τους "κατώτερους". Οι "ανώτεροι" με τη θυσία των "κατώ­τερων" φιλοδοξούν να σταματήσουν την εξέλιξη σε ένα χαμηλότερο επίπεδο, που να μην τους αφορά.

Η πραγματική διαπλοκή δηλαδή βρίσκεται στην κορυφή της ελληνικής κοινωνίας και όχι στα ενδιάμεσα επίπεδά της. Η πραγματική διαπλοκή βρίσκεται στις σχέσεις μεταξύ των κυρίαρχων εξουσιών και όχι στην οικονομία. Στις σχέσεις μεταξύ των κομμάτων και των θεσμικών οργάνων του κράτους και όχι στις προμήθειες του δημοσίου. Στις σχέσεις μεταξύ των ιδιοκτητών των κυρίαρχων κομμάτων και όχι στις αναθέσεις των δημοσίων έργων. Σ' αυτά τα επίπεδα βρίσκεται το πραγματικό πρόβλημα και απλά εμείς βλέπουμε τη "σκιά" του. Βλέπουμε δηλαδή τις οικονομικές συνέπειες αυτής της διαπλοκής και νομίζουμε ότι αυτό είναι το κύριο πρόβλημα, ενώ αυτό δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα.

Για να καταλάβει κάποιος την ουσία του προβλήματος, αρκεί να σκεφτεί το εξής απλό. Αν θεωρεί κάποιος ότι είναι τραγικό γεγονός κάποιες λίγες δεκάδες οικογενειών να μονοπωλούν την ελληνική οικονομία, πόσο τραγικότερο είναι αν σκεφτεί ότι τρεις οικογένειες μονοπωλούν το σύνολο της εξουσίας; Αυτό δεν είναι κάτι το μυστήριο, το οποίο μόνον εμείς το γνωρίζουμε. Όλος ο κόσμος το γνωρίζει. Δύο κόμματα μονοπωλούν την εξουσία στην Ελλάδα. Δύο ιδιόκτητοι μηχανισμοί μονοπωλούν τις δύο από τις τρεις κυρίαρχες εξουσίες και με τη δύναμη αυτήν —όταν μπορούν— επιχειρούν να χειραγωγήσουν και τη δικαστική εξουσία. Η πραγματική διαπλοκή πρέπει ν' αναζητηθεί στις σχέσεις μεταξύ των οικογενειών των Καραμανλήδων, των Παπανδρέου και των Μητσοτάκηδων. Από εκεί και πέρα όλα τα υπόλοιπα προκύπτουν, γιατί αυτοί είναι που αποφασίζουν μόνοι τους για το ποιοι και με ποιους όρους θα μονοπωλήσουν την οικονομία.

Αρκεί να σκεφτεί κάποιος πώς "γεννιούνται" και πώς ισχυροποιούνται οι "διαπλεκόμενοι" και ποιοι τους δίνουν αυτήν τη δυνατότητα και θα καταλάβει πού βρίσκεται η πραγματική διαπλοκή. Σε όλα τα επίπεδα της δραστηριοποίησης των ορατών "διαπλεκομένων" υπάρχει παρέμβαση των αόρατων ισχυρών της πραγματικής διαπλοκής. Είτε μιλάμε για προμήθειες δημοσίων οργανισμών είτε μιλάμε για δημόσια έργα, πάντα καταλήγουμε σ' αυτά τα συγκεκριμένα πρόσωπα. Όταν κυβέρνηση και βουλή ελέγχονται από συγκεκριμένους ιδιώτες, ευνόητα είναι μερικά πράγματα.

Όταν ο ιδιοκτήτης του κόμματος που κυβερνά είναι ο ίδιος που διορίζει τον υπουργό και ο ίδιος που ελέγχει την πλειοψηφία της βουλής —που τον ελέγχει—, ευνόητο είναι ότι ελέγχει τα πάντα. Αυτός διορίζει εκείνον που "διαλέγει" τον εθνικό προμηθευτή και αυτός ελέγχει την εξουσία που θα ελέγξει τη νομιμότητα της επιλογής. Όταν λοιπόν μαθαίνουμε, για παράδειγμα, ότι ο υπουργός Τσοχατζόπουλος "διάλεξε" τον Λιακουνάκο για προμηθευτή του υπουργείου Άμυνας, πρέπει να καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει.

Ποιος είναι ο ισχυρός σ' αυτήν την περίπτωση; Ο Τσοχατζόπουλος, που επέλεξε ποιος θα γίνει μεγιστάνας ή ο μεγιστάνας, ο οποίος το λιγότερο που θα κάνει είναι να χρηματοδοτήσει την προεκλογική του εκστρατεία; Ποιο είναι δηλαδή το κύριο πρόβλημα; Οι πολιτικοί που δημιουρ­γούν μεγιστάνες ή οι μεγιστάνες που δημιουργούν πολιτικούς; Ποιος είναι δηλαδή ο ισχυρός παράγοντας της "διαπλοκής"; Αυτός ο οποίος έχει την οικονομική δύναμη να διαφθείρει έναν πολιτικό ή αυτός ο οποίος έχει την πολιτική δύναμη να δημιουργήσει έναν μεγιστάνα;

Φτάνουμε δηλαδή στο γνωστό …"η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό την κότα;". Στην πραγματικότητα τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει. Τόσο το "αβγό" όσο και η "κότα" ανήκουν σε ένα ιδιόκτητο κομματικό "κοτέτσι". Δημιουργήθηκαν, γιατί ήταν επιλογή του "πτηνοτρόφου" να υπάρχουν. Ο ένας συντηρεί τον άλλο, γιατί αυτό ευνοούσε τα αφεντικά τους. Τα κοινά αφεντικά τους. Ο υπουργός "ταΐζεται" από τον "μεγιστάνα" και ο ίδιος τον "ταΐζει". Γιατί; Γιατί αυτό ευνοεί το "αφεντικό". Το "αφεντικό", που αποφάσισε καί για τους δύο. Το "αφεντικό", που τους επέτρεψε να βρίσκονται καί οι δύο στο ίδιο "τραπέζι". Το κύριο πρόβλημα δηλαδή δεν είναι ο κάθε Τσοχα­τζόπουλος. Το κύριο πρόβλημα είναι αυτός ο οποίος διορίζει τον κάθε Τσοχατζόπουλο. Το κύριο πρόβλημα δεν είναι οι παρανομίες του κάθε Τσοχατζόπουλου, αλλά αυτός ο οποίος του παρέχει την προστασία από τη βουλή. Το κύριο πρόβλημα δεν είναι οι επιλογές του κάθε Τσοχα­τζόπουλου, αλλά αυτός ο οποίος του τις υποδεικνύει. Το κύριο πρόβλημα δεν είναι ο κάθε Λιακουνάκος. Το κύριο πρόβλημα είναι αυτός ο οποίος έχει "αυλή" από Λιακουνάκους.

Στην προκειμένη περίπτωση, δηλαδή, που αφορά το ΠΑΣΟΚ, το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι ο Τσοχατζόπουλος ή ο Λιακουνάκος, αλλά το ίδιο το "πτηνοτροφείο" του ΠΑΣΟΚ. Το κύριο πρόβλημα είναι οι ιδιοκτήτες αυτού του "πτηνοτροφείου" και αυτοί είναι τα μέλη της οικογένειας των Παπανδρέου. Το κύριο πρόβλημα δηλαδή δεν είναι αυτοί οι οποίοι φαίνονται ότι παρα­νομούν, αλλά αυτοί που τους επιτρέπουν να παρανομούν και έχουν τη δύναμη να τους προστατεύουν.

Πού υπάρχει δηλαδή η μέγιστη ένταση της διαπλοκής; Μήπως στη σχέση του Τσοχα­τζόπουλου με τους Παπανδρέου ή τον Λιακουνάκο; Όχι βέβαια. Αυτοί όλοι ανήκουν στον ίδιο "πράσινο" άξονα συμφερόντων. Η πραγματική διαπλοκή βρίσκεται στις σχέσεις μεταξύ των διαφορετικού "χρώματος" αξόνων. Βρίσκεται στις σχέσεις μεταξύ των κομμάτων, που μονοπωλούν την εξουσία στην Ελλάδα. Η πραγματική διαπλοκή υπάρχει στη σχέση μεταξύ της οικογένειας που κυβερνά και των αντίπαλων οικογενειών που ασκούν αντιπολίτευση. Η πραγματική διαπλοκή βρίσκεται ανάμεσα στους Παπανδρέου και τους Καραμανλήδες ή τους Μητσοτάκηδες.

Η διαπλοκή βρίσκεται ανάμεσα σ' αυτούς που δημιούργησαν και συντηρούν την κατάσταση η οποία τους διατηρεί μόνιμα στην εξουσία. Από εκεί και πέρα αυτοί οι "διαπλεκόμενοι" λειτουργούν με πανομοιότυπους τρόπους, γιατί προστατεύουν πανομοιότυπα συμφέροντα. Ήταν θέμα χρόνου αυτή η συγκεντρωμένη εξουσία να έχει την "προβολή" της μέσα στην οικονομία. Η κάθε μία από αυτές τις τρεις οικογένειες δηλαδή έχει τους δικούς της "Λιακουνάκους" και "Μπόμπολες" να ευνοήσει και ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο ο πολιτικός τους λόγος ξεκινάει από εκεί που δεν θα απειλήσει την κοινή "φάμπρικα". Τη "φάμπρικα", που τους σταθεροποιεί και τους μονιμοποιεί στην εξουσία. Ο καθένας περιμένει τη σειρά του, για να κάνει τα ίδια. Η βασική προτεραιότητα είναι να προστατεύεται η "φάμπρικα" και μετά αναζητάτε το κέρδος. Η "φάμπρικα" είναι ο ελεγχό­μενος δικομματισμός. Από τη στιγμή που αυτός σταθεροποιείται, αναζητείται το κέρδος και άρα ο κάθε "ιδιοκτήτης" κάνει τα ίδια.

Ποια είναι αυτά τα "ίδια"; Ο καθένας από αυτούς, με την πολιτική εξουσία που κατέχει, προσπα­θεί να δημιουργήσει και βέβαια και να συντηρήσει τις συνθήκες που θα τον μονιμο­ποιήσουν στην κορυφή της πολιτικής πυραμίδας. Αυτοί οι "κορυφαίοι" δημιουργούν τους "χάρτινους" μεγιστάνες με τα πραγματικά χρήματα. Αυτοί δημιουργούν εκείνους που στη συνέχεια θα τους ευεργετήσουν για την "ιδεολογία" τους. Τα δύο μεγάλα κόμματα δηλαδή μόνα τους δημιουργούν τους μεγι­στάνες της οικονομίας και άρα τους "χορηγούς" τους. Μόνα τους δημιουργούν τους μεγιστάνες των ΜΜΕ και άρα τους "θαυμαστές" τους. Με κρατικά χρήματα και μέσα καταφέρνουν και δημιουργούν μονοπωλιακές συνθήκες. Κατορθώνουν κι εξοντώνουν τον όποιο ανταγωνισμό θα μπορούσε να τους απειλήσει. Το σύνολο δηλαδή των δραστηριοτήτων τους έχει ως στόχο να τους προστατεύει από τους αντιπάλους τους και να τους δίνει το μονοπώλιο της εξουσίας.

Απλά η διαπλοκή αναπτύσσεται όπως στα μπολιασμένα "δένδρα". Πάνω σε έναν κύριο κορμό υπάρχουν και τα κλαδιά με τα παρακλάδια τους. Πάνω στον "πρασσινομπλέ" κορμό αναπτύσ­σονται τα καθαρά "μπλε" και τα καθαρά "πράσινα" κλαδιά, τα οποία λειτουργούν κι αυτά ως "κορμοί" στον δικό τους μονόχρωμο "κόσμο". Όπως συμβαίνει με όλα τα "δέντρα", μαζί με την κύρια "διαπλοκή" υπάρχουν και οι "παραδιαπλοκές". Τι σημαίνει αυτό; Ότι πάνω στο "κλαδί" του ΠΑΣΟΚ υπάρχουν μηχανισμοί οι οποίοι ελέγχουν την πορεία των "πράσινων" μεγιστάνων. Το κόμμα δηλαδή τους δημιουργεί εις βάρος των "μπλε" ανταγωνιστών τους, αλλά και τους διαχωρίζει ανάμεσά τους. Από εκεί και πέρα τους διατηρεί ομήρους του, ώστε να μην του ξεφεύγουν. Ελέγχει δηλαδή την καθημερινή "ανάπτυξή" τους, εφόσον αυτό αποφασίσει ποιο θα εξακολουθήσει να το "ποτίζει" και ποιο όχι.

Γι' αυτόν τον λόγο —και όχι βέβαια από δημοκρατική ευαισθησία— δημιουργήθηκαν οι υποτί­θεται ανεξάρτητες διοικητικές αρχές. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί, όταν σε μια "Μπανανία" —όπως η Ελλάδα—τα πάντα ελέγχονται από τα κόμματα, είναι τουλάχιστον ύποπτο όταν αυτά τα κόμματα ιδρύουν ανεξάρτητες αρχές, τις οποίες στελεχώνουν με δικά τους στελέχη. Είναι τουλάχιστον ύποπτο όταν υπάρχουν διακομματικές συμφωνίες για τα πρόσωπα που θ' αναλάβουν τις "ανεξάρτητες" αυτές αρχές. Η φαινομενική δημοκρατική "αποκέντρωση" δηλαδή έχει ως προφανή στόχο να "κρύβει" πράγματα και όχι το αντίθετο. Έχει ως στόχο να προστατεύσει την εικόνα της βουλής, ώστε να μην τα "χρεώνεται" όλα αυτή, άσχετα αν εξαιτίας αυτής της πρακτικής δεν αλλάζει τίποτε ουσιαστικό.

Αυτό είναι εύκολο να το καταλάβει κάποιος. Όταν μια υποτίθεται ανεξάρτητη διοικητική αρχή, όπως είναι το ΕΡΣ, εντελώς απροκάλυπτα στελεχώνεται από στελέχη των κομμάτων και είναι αυτό το οποίο εκδίδει τα πιστοποιητικά "διαφάνειας", ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Όταν δηλαδή ο ιδιοκτήτης του κόμματος —ούτε καν το κόμμα ή η εκτελεστική εξουσία—αποφασίζει σε ποιον ιδιώτη θα δώσει πιστοποιητικό και άρα σε ποιον θα επιτρέψει ν' αναπτυχθεί παράνομα, ευνόητο είναι αυτός αποφασίζει ποιος θα εξακολουθήσει να παραμένει "μεγιστάνας" και ποιος όχι. Με τον τρόπο αυτόν διατηρείται η ομηρία εκείνων, που, λόγω πλούτου και ισχύος, θα μπορούσαν να ξεφύγουν από το "πτηνοτροφείο".

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Τα κόμματα είναι ιδιόκτητοι μηχανισμοί. Δεν είναι αφηρη­μένοι κρατικοί φορείς. Είναι ιδιοκτησίες, που υπηρετούν τη βούληση των ιδιοκτητών τους. Επομένως είναι θέμα του Παπανδρέου, του Καραμανλή ή του Μητσοτάκη το ποιος στην Ελλάδα θα γίνει μεγιστάνας και ποιος όχι. Αυτοί δηλαδή που βλέπουμε σαν "διαπλεκόμενους" είναι μαριονέτες των πραγματικά ισχυρών παραγόντων της χώρας. Των παρανόμως ισχυρών πολιτικών οικογενειών και άρα των πραγματικών "διαπλεκομένων". Αυτούς τους πραγματικά πανίσχυρους "ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΥΣ" της εξουσίας θα τους αναγράφουμε με κεφαλαία, για να τους ξεχωρίζουμε από τους απλούς "διαπλεκόμενους" της οικονομίας.

Το να βρει κάποιος γιατί αυτοί οι "ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΙ" επέλεξαν να δημιουργήσουν τους συγκεκριμένους "διαπλεκόμενους" και όχι κάποιους άλλους, είναι κάτι το πολύ εύκολο. Γιατί; Γιατί αυτοί οι συγκεκριμένοι άνθρωποι και το αντικείμενο των δραστηριοτήτων τους τούς εξυπηρετούσε. Αρκούν εύκολες απαντήσεις σε προφανή ερωτήματα και μπορεί να καταλάβει ακόμα και ο πιο αδαής τι συμβαίνει. Η κύρια ΔΙΑΠΛΟΚΗ των κομμάτων ποιον φοβάται; Τον λαό. Η κύρια ΔΙΑΠΛΟΚΗ των κομμάτων ποιους έχει ανάγκη; Αυτούς που μπορούν να χειραγωγήσουν τον λαό. Άρα ποιοι μπορούν να απειλήσουν τη "φάμπρικά" τους; Αυτοί που ενημερώνουν τον λαό. Αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να τον χειραγωγήσουν. Ποιοι είναι αυτοί; Οι εκδότες. Άρα, όταν θέλεις να παίρνεις για τον εαυτό σου ό,τι θέλεις και αναζητάς συνενόχους, ποιους θα επιλέξεις; Τους άσχετους; Τους μεγαλοκτηματίες; Τους βιομήχανους; Όχι βέβαια. Θα επιλέξεις αυτούς που μπορούν να σε απειλήσουν και είναι αυτοί που ενημερώνουν τον λαό. Θα επιλέξεις τους εκδότες.

Επειδή αυτή η επιλεκτική εύνοια θα μπορούσε να είναι απειλητική, κάνεις και το αντίθετο. Μετατρέπεις τους υπάρχοντες εκδότες σε μεγιστάνες και όλους τους υπόλοιπους μεγαλο­παράγοντες της οικονομίας, οι οποίοι προέρχονται από άλλους χώρους, ανάμεσα στα άλλα τους κάνεις και εκδότες. Εξαιτίας του οφθαλμοφανούς τού πράγματος υπάρχει και ο απαγορευτικός όρος μεταξύ της ιδιότητας του εκδότη και αυτής του εργολάβου δημοσίων έργων. Υπάρχει απαγόρευση, γιατί μια διεφθαρμένη εξουσία μπορεί να εξυπηρετηθεί από μια "στημένη" ενημέρωση.

Μπόμπολας και Αλαφούζος, για παράδειγμα, έχουν αναπτύξει κοινών χαρακτηριστικών "αυτοκρατορίες", ξεκινώντας όμως από αντίθετες αφετηρίες και με την υποστήριξη αντιπάλων κομμάτων. Η μόνη διαφορά δηλαδή που υπάρχει μεταξύ των "ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΩΝ" των κομ­μάτων βρίσκεται κυρίως στη "δεξαμενή" μέσα από την οποία θα βρουν τους "μεγιστάνες" που θα "κατασκευάσουν". Των μεγιστάνων της "διαπλοκής". Ενώ το τελικό αποτέλεσμα είναι το ίδιο, η "καταγωγή" τους είναι διαφορετική. Το "σοσιαλιστικό" ΠΑΣΟΚ δημιουργεί μεγιστάνες από τα παλιά λιγούρια της εποχής του ζιβάγκο —που με ένα πτυχιάκι προσπαθούσαν να γίνουν πλούσια—, ενώ η δεξιά ΝΔ δημιουργεί μεγιστάνες από τα παλιά της "αφεντικά". Οι "διαπλεκό­μενοι" του ΠΑΣΟΚ είναι πρώην λαμόγια της πολιτικής, ενώ οι "διαπλεκόμενοι" της ΝΔ είναι εφοπλιστές, βιομήχανοι κλπ.. Είτε από παλιά σοσιαλιστικά "σπίρτα" είτε από παλιές δεξιές "καμινάδες" κατασκευάστηκαν σήμερα τα "τζάκια" που ελέγχουν τα πάντα.

Όλοι αυτοί, ανεξαρτήτου ταξικής καταγωγής, λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Στηρίζουν αυτούς που τους δημιούργησαν και τους επιτρέπουν την ανάπτυξη. Στηρίζουν τα δικά τους κομματικά "αφεντικά", αλλά στηρίζουν και την κατάσταση που δημιουργεί "αφεντικά". Στο επίπεδο δηλαδή των ειδικών συμφερόντων στηρίζουν τη δική τους επιλογή, αλλά στο επίπεδο των γενικών συμφερόντων στηρίζουν το σύνολο του "στησίματος". Στηρίζουν το μονόχρωμο "κλαδί" τους, αλλά ταυτόχρονα στηρίζουν και τον δίχρωμο "κορμό", ο οποίος δίνει ισχύ στο "κλαδί" που κάθονται. Τι σημαίνει αυτό; Ότι στο ειδικό επίπεδο όλοι οι "διαπλεκόμενοι" της οικονομίας είναι "οπαδοί" του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ, αλλά στο γενικό επίπεδο είναι "φαν" του δικομματισμού. Αυτόν τον δικομ­ματισμό τον στηρίζουν με όλους τους τρόπους και όλα τα μέσα. Είτε αυτά τα μέσα λέγονται εφημερίδες είτε τηλεοπτικά κανάλια είτε ακόμα και ποδοσφαιρικές ομάδες.

Ο υπερσυγκεντρωτισμός δηλαδή που δημιουργήθηκε σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και οικονομικής δραστηριότητας υπηρετεί τον υπερσυγκεντρωτισμό στην εξουσία. Το ολιγοπώλιο των τηλεοπτικών καναλιών δεν είναι άσχετο με το ολιγοπώλιο στο ποδόσφαιρο, στην τέχνη κλπ.. Στον ίδιο στόχο αποβλέπουν τόσο τα πανίσχυρα κανάλια όσο και τα υπόλοιπα "διάσημα" δίδυμα. Ο Παναθηναϊκός με τον Ολυμπιακό, η Βίσση με την Βανδή, Ο Τζοβάνι με τον Γκονζάλες, η Βέφα με τον Μαμαλάκη, η Ρούλα με την Ελένη κλπ..

Είτε ο "σέντερ φορ" λέγεται Χατζηνικολάου είτε Τζοβάνι είτε Βανδή είτε Βέφα είτε Ρούλα, τα ίδια συμφέροντα υπηρετούν. Όλοι τους "σκοράρουν" προς "δόξα" των κοινών αφεντικών τους. Αυτοί, με τη μόνιμη και παράνομη "κατασκήνωσή" τους στα ΜΜΕ, δημιουργούν τα διχαστικά "δίπολα", τα οποία οδηγούν σε μονοπωλιακές καταστάσεις κατ’ αρχήν στην αγορά και στη συνέχεια στην κοινωνία. Σε καταστάσεις που δημιουργήθηκαν από τα κόμματα, για να μπορούν να εισπράττουν τα ίδια ως ανταπόδοση τη μόνιμη υποστήριξη των οικονομικών δυνάμεων της αγοράς. Με τα δίπολα όλων των τύπων διχάζουν οπαδούς, καταναλωτές κλπ. και τους παραδίδουν "λάφυρα" στους κύριους διχαστές της ελληνικής κοινωνίας που διχάζουν τους πολίτες και είναι τα κόμματα.

Ο κόσμος δηλαδή "εκπαιδεύεται" από τα ασήμαντα στην πόλωση και από εκεί και πέρα ανέχεται αυτήν κατάσταση, θεωρώντας την δεδομένη. Ο κόσμος εκπαιδεύεται να πιστεύει ότι πίσω από τα πολυδιαφημισμένα δίπολα των "αναντικατάστατων" δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Γι' αυτόν τον λόγο σε όλους τους τομείς υπάρχουν τα αντίπαλα "δίδυμα". Δίδυμα, που οδηγούν σε μονοπώλια όλων των τύπων. Δίδυμα, που "ταΐζουν" την αδικία μέσα στην κοινωνία και "σπρώχνουν" τον κόσμο στην "αγκαλιά" αυτών που τον εκμεταλλεύονται. Με τον έξυπνο αυτόν τρόπο ο κόσμος αναζητά τη δικαιοσύνη σ' αυτούς που τον αδικούν. Άλλος με μέσον την ψήφο του, άλλος με μέσον το κορμί του, όλοι θα προσπαθήσουν να ξεφύγουν από την αδικία και αν μπορούν θα προσπαθήσουν να εισπράξουν εύνοια.

Γι' αυτόν τον λόγο είναι πολύτιμοι όλοι αυτοί οι "διάσημοι" της τηλεόρασης. Ο καθένας προστατεύει το "αφεντικό" του από το δικό του πόστο και με τον δικό του τρόπο. Ο καθένας προσφέρει τις υπηρεσίες του για την προστασία αυτού που τον πληρώνει. Επειδή ακριβώς αυτή η προστασία είναι ακριβή υπόθεση, γι' αυτόν τον λόγο πληρώνονται με δισεκατομμύρια. Για ποιον άλλο λόγο ένας απλός εκφωνητής ειδήσεων, ένας ποδοσφαιριστής ή μια τραγουδίστρια θα είχαν έσοδα μεγαλύτερα ακόμα και από τα κέρδη μιας μεσαίας τάξεως επιχείρησης στην Ελλάδα; Αυτά όλα εξηγούνται μόνον με τη γνώση περί διαπλοκής. Όλοι αυτοί έχουν κοινά αφεντικά. Αφεντικά, που ελέγχουν τα πάντα και έχουν την ανάγκη της δικής τους βοήθειας. Αφεντικά, που στηρίζουν αλλά και στηρίζονται από τον δικομματισμό.

Η "φάμπρικα" ήταν εύκολο να στηθεί, δεδομένου και της δύναμης των ηλεκτρονικών ΜΜΕ. Γιατί; Γιατί μέσα στο κάθε ελληνικό σπίτι καθημερινά μπαίνει και ένας χαφιές των ισχυρών, που θα μας πει το "παραμυθάκι" που συμφέρει τον δικομματισμό. Απέναντι σ' αυτόν που θα επαινέσει τη Ντόρα θα βρεθεί και ένας άλλος να τη "θάψει" στο όνομα των συμφερόντων του Γιωργάκη. Αυτό είναι το κόλπο. Το ζητούμενο δεν είναι να τους προστατεύεις από το "θάψιμο". Το ζητούμενο είναι να ασχολείσαι μόνον μ' αυτούς. Γιατί; Για να πείσεις τον κόσμο ότι πέρα από αυτούς δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Από τη στιγμή που το καταφέρεις αυτό και εγκλωβίσεις τον πολίτη στη λογική σου, είναι εύκολο να τον χειραγωγήσεις. Αναγκαστικά θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα σ' αυτά που του προσφέρονται και εκεί βρίσκεται το κέρδος των κομμάτων. Σ' αυτόν τον εγκλωβισμό των πολιτών βρίσκεται το αντισταθμιστικό όφελος που εισπράττουν τα κόμματα από τους "διαπλεκόμενους".

Σ' αυτήν τη μονοπωλιακή κατάσταση δεν φτάσαμε ως δια μαγείας. Συγκεκριμένοι άνθρωποι έκαναν συγκεκριμένες ενέργειες και φτάσαμε εδώ όπου φτάσαμε. Ποιοι ήταν αυτοί οι οποίοι προφανώς καταπάτησαν το Σύνταγμα, προκειμένου να υπηρετήσουν τα ιδιοτελή τους συμφέροντα; Ποιοι ήταν αυτοί οι οποίοι καταπάτησαν το Σύνταγμα, προκειμένου να προσφέρουν την παντο­κρατορία στις επιχειρήσεις τους; Οι αρχιερείς της "ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ" ήταν ο Κωνσταντίνος Καρα­μανλής ο πρεσβύτερος και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Τι έκαναν αυτοί; Προκειμένου να εγκαθι­δρύσουν τον δικομματισμό που τους βόλευε, δημιούργησαν τις συνθήκες να συντελεστεί μια ταξική συνομωσία άνευ προηγουμένου, με συνέπεια να παραδοθεί το ελληνικό κράτος και ο ελληνικός λαός στα συμφέροντα των πολυεθνικών και των τοπικών αστικών λακέδων τους.

Τι έκαναν; Ίδρυσαν απλά κόμματα με βάση τον συνταγματικό νόμο και στη συνέχεια τα μετέτρεψαν παράνομα σε παρατάξεις. Ίδρυσαν μικρές ιδιωτικές πολιτικές "επιχειρήσεις" και τις μετέτρεψαν αυθαίρετα σε "ιερατεία" ιδεολογικών παρατάξεων. Πόσο σημαντική είναι αυτή η παράβαση; Αρκεί να σκεφτεί κάποιος το εξής απλό. Παράταξη είναι μέρος του λαού, ενώ κόμμα είναι επιλογή μέρους του λαού. Το σύνολο των παρατάξεων είναι το σύνολο του λαού, ενώ το σύνολο των κομμάτων είναι το σύνολο των "προϊόντων" που έχει στη διάθεσή του ο λαός για να "καταναλώσει". Τα κόμματα δηλαδή είναι απλές πολιτικές "επιχειρήσεις", των οποίων τα άυλα "προϊόντα" "καταναλώνονται" για όσο διάστημα καταφέρνουν και επιβιώνουν στην πολιτική "αγορά".