Ε ντε λά μαγκέν ντε Καστρινιέρ

Γράφει ο 

Νίκος Βασιλικός

Ε ντε λά μαγκέν ντε Καστρινιέρ

Μαντμαζέλ, κοινοβουλευτισιόν χοντροκλεψιόν γκαραντί, απατεών αλέ ρετούρ και μίζα ντούμπλε φας. Γκραν σουξέ, κι από μανζέ γκουρμέ... εξοπλισμέ, ζιμενσέ, χρηματιστίκ, βατοπεδουάρ, ολυμπιάντ, ασφαλιστίκ κασέ και ζενερέλ φαταούλ αχορταγιέζ...Εμείς, ψηφοφορέλ γκραν μαλακιστίκ ξεφτίλ...Τώρα, μέσα στο μαιζόν εγκλειστίκ, τρε μπατίρ, καταστασιόν απελπιστίκ, πολύ κοντά σε πεζοδρομουάρ βιζιτέ....Σακ βουαγιάζ........!!!!!!!!!

Ανοίγω το μαραφέτι, τον Η/Υ, πρωί πρωί του Σαββάτου με τη τσίμπλα στο μάτι και πριν φτάσει στον καταπιόνα μου μια γουλιά από το μαυροζούμι, γλέπω το παραπάνω μηνυτό του φίλου που είναι γνώστης μέγας και τρανός στα Φρανσέζ.

Τι λέει να πούμε ο στόμας του αθρώπου! Πέσε μου τώρα εγώ τι να του απαντήξω;

Γιατί εδώ που τα λέμε να πούμε, είμαι και γκράν σκράπας στις οξαποδώ γλώσσες. Κάτι λιανά Εγγλέζικα λιμανίσια να πούμε, του τύπου, κίς μι αει κίς γιου τουγκέδερ μάτσα μούτσα , όπως και το άλλο που λέει, μί εν τού λούκ φεγγάρι, άφτερ λαβ.

Τώρα ΄ντάξει να πούμε έχει και τα δίκια του ο Τζώρτζ. Σπρεχάρει να πούμε το Αμερικάνικο φαρσί, πώς να τον σακουλευτεί ο πάσα είς Έλλην σαν και του λόγου μου;  Είπε να πούμε ο άνθρωπος, λεφτά υπάρχουνε. Δεν είπε φράγκα, τα λεφτά μπορεί να πούμε να είναι λεφτά της ώρας, μπορεί να είναι λεφτά του μπούσουλα που έχουν τα παπόρια! Είπε φράγκα; Δεν είπε! Λοιπόν μόκο και ο καθείς τη γωνίτσα του, άντε μπράβο.

Είπε να πούμε και το άλλο, ότι όλοι θα πληρώσουν. Σ΄ αρωτάω λοιπόν εγώ ποιοι είναι οι όλοι; Οι τρακόσοι που είναι στις βελουτέ βυσσινιές καρέκλες; Όχι ρε φίλε να πούμε, τι θράσος είναι αυτό που έχεις, πας καλά να πούμε; Τρακόσοι νοματαίοι είναι οι όλοι; Αυτοί είναι οι άλλοι, οι όλοι είμαστε εμείς, τα δέκα ΄κατομμύρια! Σακουλετζέμ; Αυτοί θα πλερώσουν;

 Ρε σε τι κενωνία ζούμε; Να μη μπορούμε δέκα ΄κατομμύρια  άθρωποι  να θρέψουμε τρακόσους νοματαίους;

Ανθίστηκες κανιά βολά τι κόπο κάνουν για να τα βγάλουν πέρα; Δεν γλέπεις τι μηχανές δουλεύουνε για να βγάλουν το έρημο το φράγκο; Πουλάνε οικόπεδα στη θάλασσα, αγοράζουν μπαταρισμένα  ΄ποβρύχια, βγάζουν νόμους για να σώσει ο κάθε φτωχός βιομήχανος  την παράνομη βίλλα του, λίγα είναι αυτά;

Θα σου πω και μια ιστορία να πούμε, για να σακουλευτείς πως έχει η κατάσταση.

Ας πούμε λοιπόν ότι εμείς ο λαός είμαστε το ΄κόνισμα  του Χριστού στην εκκλησά, (σχώραμε Θεούλη μου), η μάνα είναι η πατρίδα μας η Ελλάδα και ο πιτσιρικάς είναι όλοι αυτοί οι μάγκες που ανεβοκατεβαίνουν της καρέκλες της εξουσίας. Ένα πρωινό Κυριακής λοιπόν λέει η μαμά Ελλάς, έλα εδώ Τζώρτζ πάρε αυτά τα δυό πενηνταράκια, με το ένα θα ανάψεις κεράκι στο ΄κόνισμα του Χριστούλη γιατί χάρη σε αυτόνε έχουμε ψωμί και τρώμε. Με το άλλο πενηνταράκι θα πάρεις γλειφιτζούρι για να γλυκαθεί ο στόμας σου. Ο πιτσιρής ο Τζώρτζ πήρε τα δυό πενηνταράκια και ξεκίνησε για την εκκλησά παίζοντας στο δρόμο με αυτά. Σε μια στιγμή του φεύγει το ένα πενηνταράκι και πέφτει στο φρεάτιο, η αλήθεια είναι ότι προσπάθησε να το πιάσει αλλά ήτανε χοντροχέρης και δεν πέρναγε το χέρι του από την τρύπα. Ξαναπροσπάθησε, δεν τα κατάφερε και τότε λέει, κρίμα Χριστούλη μου πάει το πενηνταράκι σου!

Σακουλετζέμ; Το δικό μας το πενηνταράκι χάθηκε όχι το δικό τους!

Σιχτίρ κιοπέκ ογλού! (έμαθα και κάτι τούρκικα από επισκέπτες και από τα σήριαλ, σάμπως ξέρω και τι λένε; Πάντως καλό πρέπει να είναι γιατί το λένε πολλοί).

                                                      Νικόλαος Μ. Βασιλικός