Σαράντος Ι. Καργάκος Ὁ ἑορτασμός τῆς αθλιότητας

       Ο νοών...νοείτω πρόκειται για ένα καλό blog που σε οδηγεί το link πηγή:skeftikos και αξίζει να μπει στους σελιδοδείκτες σας! 
       Από μια ανάρτηση του  olympia.gr βρέθηκα στα ίχνη του, και από εκεί κατέβασα την ανάρτηση που ακολουθεί.
      Γνωστός ο Σαράντος Ι. Καργάκος και πολύ καλά τα άρθρα του, που έχουμε αναρτήσει και παλαιότερα, όμως αισθάνομαι την ανάγκη να εκφράσω κάποιες από τις διαφωνίες μου.
      Ναι! μπορεί μια παρέλαση να γίνει μια εκδήλωση διαμαρτυρίας, χωρίς να σπιλώσει την μνήμη των τιμώμενων νεκρών ηρώων, που τη σπιλώνει περισσότερο, η ατολμία, η αδιαφορία και η ντροπιαστική υποταγή.
      Παραδέχομαι ότι μόνο η φρικαλέες επιθέσεις και αποδοκιμασίες κατά των πολιτικών δεν είναι αρκετές και δεν οδηγούν πουθενά (μόνο στο χάος), αλλά αν είναι συνειδητές ενέργειες  με ιδεολογικό υπόβαθρο και αιτήματα (ακόμα και αν δεν είναι σαφή και επαρκώς μαζικά διατυπωμένα), και λόγω μέτρων καταστολής δεν υπάρχει άλλη ευκαιρία να εκδηλώσεις τη βούληση σου (με δικιά τους ευθύνη) τότε έχεις χρέος να προασπίσεις τη δημοκρατία και να σταματήσεις αυτό που θεωρείς Εθνική καταστροφή με κάθε μέσον και τρόπο, ακόμα και επεισόδια σε μια παρέλαση.
       Εξάλλου θεωρώ ότι η μέγιστη τιμή  στους τιμώμενους ήρωες, είναι η εκδίωξη από την παρέλαση των ανάξιων επισήμων (πολιτικών) που κοροϊδεύουν και προσβάλουν την μνήμη των χιλιάδων τιμώμενων νεκρών και των ελάχιστων ζώντων  μαχόμενων ηρώων.

Μάκης αρμενιάκος

πηγή:skeftikos

Ὁ ἑορτασμός τῆς ἀθλιότητας

Ἄς τό πᾶμε καί λίγο μαρξιστικά. Τήν 28η Ὀκτωβρίου «ἀπολαύσαμε» τόν ἑορτασμό τῆς ἀθλιότητας καί τήν ἀθλιότητα τοῦἑορτασμοῦ. Μία ἐθνική ἐπέτειος δέν εἶναι... ἐπαίτειος. Οἱ ἥρωες τοῦ ’40-’41 δέν ἐπαιτοῦν· ἀπαιτοῦν. Ὄχι ἁπλῶς τόν σεβασμό μας ἀλλά τόν ἡρωισμό μας πρό τῶν δυσκολιῶν.

Ἀποδειχθήκαμε «τρέσαντες», ὅπως θά ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι Σπαρτιάτες. Δηλαδή, ριψάσπιδες. Ἀντί νά ὑψώσουμε τό ἀνάστημά μας πρό τῶν δυσκολιῶν, τό ὑψώσαμε ἔναντι τῶν νεκρῶν. Καί γίναμε καταγέλαστοι διεθνῶς. Ἀνάξιοι ἀπόγονοι ἐνδόξων προγόνων. Οἱ ἥρωες τοῦ ’40- ’41 μᾶς χλευάζουν. Εἴμαστε τά ρέστα, τά «ψιλά» τῆς ἔνδοξης ἐκείνης γενιᾶς. Ὑπήρξαμεἀμνήμονες καί γι’ αὐτό ἀγνώμονες. Ἡ ἱστορική γνώση φέρνει τήν ἐπίγνωση· ἡ ἱστορική ἄγνοια φέρνει τήν ἀπόγνωση.

Ὑπήρξαμε ἀπό ἐτῶν χλευαστικοί πρός τό παρελθόν. Ἀλλά ἡ ὕβρις, ὅπως συμβαίνει στήν ἀρχαία τραγωδία, ἔφερε τήν τίσιν, δηλαδή τήν τιμωρία. Ἔσπευσαν πολλοί νά ὀνομάσουν τήν τίσιν αὐτή κρίση. Πλάνη φρικτή. Ἡ νέα μορφή τιμωρίας λέγεταιἀκρισία. Ἄν εἴχαμε κρίση, κόκκο μυελοῦ, δέν θά εἴχαμε περιέλθει σέ τέτοια κατάσταση ἀθλιότητας καί ἐξευτελισμοῦ.

Ἄν εἴχαμε κρίση θά εἴχαμε διδαχθεῖ πολλά ἀπό τό ἔπος τοῦ ’40. Εἶχε πεῖ πρός τούς νέους τότε ὁ Παλαμᾶς ποιητικά: «Μεθύστεἀπό τ’ ἀθάνατο κρασί τοῦ ’21». Ἄν μεθούσαμε ἀπό τό ἀθάνατο κρασί τοῦ ’40, δέν θά εἴμαστε οἰκονομικά βουλιαγμένοι καί διεθνῶς ἐξευτελισμένοι. Διότι ὑπήρξαμε δειλοί ἔναντι αὐτοῦ πού εἶναι ὁ πιστότερος καί στιβαρότερος σύμμαχος στή ζωή. Καί μ’ αὐτό ἐννοῶ τή δουλειά. Οἱ ἥρωες τοῦ ’40 καί τοῦ ’41 ὑπῆρξαν ἥρωες στά πεδία τῶν μαχῶν, γιατί ἦσαν ἥρωες τῆς βιοπάλης·ὄχι θεσιθῆρες, καρεκλοκένταυροι τῶν δημόσιων γραφείων καί τῶν κηφηνείων.

Ὁ ἡρωισμός τοῦ σήμερα πρέπει νά δειχθεῖ ὄχι μέ προπηλακισμούς ἐκείνων πού μέ τήν ψῆφο του «χειροκρότησε» ὁ«ἀγανακτισμένος» ἑλληνικός λαός. Ὁ ἀληθινός ἡρωισμός ἔπρεπε καί πρέπει νά δειχθεῖ μέ τή σκληρή δουλειά. Τήν Ἀθήνα κατά τά Μηδικά ἔσωσαν τά «Ξύλινα τείχη», δηλαδή τά πλοῖα. Ἄς στραφοῦν οἱ νέοι πρός τή ναυτιλία, γιά νά δοῦμε σωτηρία. Ἄςἀκουσθεῖ καί πάλι στά σχολεῖα σέ ποιητική ἀπόδοση ὁ λόγος τοῦ Κων. Κανάρη: «Τίποτ’, ἀρχόντοι, δέν φελᾶ, μονάχα τό καράβι». Παληκαριά εἶναι τό νά δαμάζεις τά κύματα, κι ὄχι νά καῖς τήν ἑλληνική σημαία, νά βάζεις φωτιές καί νά πλατσικολογεῖς τά καταστήματα.

Σήμερα ἡ Ἑλλάς σύρεται σάν τό πτῶμα τοῦ Καντάφι πίσω ἀπό τό ἅρμα μιᾶς ὠμῆς οἰκονομικῆς πραγματικότητας. Φταῖνε καί οἱξένοι, φταῖνε καί οἱ πολιτικοί πού μᾶς πούλησαν ψευδαισθήσεις καί αὐταπάτες. Ἀλλά περισσότερο φταῖμε ἐμεῖς πού φύγαμεἀπό τόν ἑαυτό μας, γιά νά γίνουμε τάχα ...Εὐρωπαῖοι! Πού ἐξοστρακίσαμε τήν παράδοση τῆς νοικοκυρίστικης οἰκονομίας καί πολιτογραφήσαμε τήν οἰκονομία τῶν δανείων, τῶν ἐπιδοτήσεων, τῶν ἄχρηστων προγραμμάτων, τῆς ἀπάτης, τήν ὁποία εὐφημιστικά ὀνομάσαμε δημιουργική (ἤ κάτι τέτοιο) λογιστική! Ἐμεῖς, πού δημιουργήσαμε τόν πολιτισμό τῆς σπατάλης, τήν παρακμή τῆς χλιδῆς.

Ὅπως ἐκ νεότητός μου δέν κολάκευσα τούς πολιτικούς, δέν εἶμαι διατεθειμένος νά κολακεύσω καί ὅσους τούς ψήφιζαν γιά νάἐξασφαλίζουν ἁμαρτωλά ρουσφέτια. Τό νά διαλέγεις τήν ἐθνική γιορτή γιά νά προπηλακίσεις τούς «κλέφτες» πολιτικούς, εἶναι ἕνας εὔσχημος τρόπος νά ἀποσυνδεθεῖς ἀπό τούς ἡρωικούς νεκρούς, πού πάντα ἀμείλικτα θά ρωτοῦν: «Τί ἔκανες ἐσύ;».

Ἐδῶ καί χρόνια στά χωράφια μας, στά κοπάδια μας, στά καράβια μας, στίς βιοτεχνίες, στίς οἰκοδομές, στά δημόσια ἔργα δουλεύουν οἱ ξένοι. Οἱ ξένοι δουλεύουν· οἱ Ἕλληνες κλέβουν. Ἐννοῶ τούς κοινοτικούς πόρους. Τώρα πού στέρεψαν οἱκρουνοί, κλέβουν καί οἱ ξένοι. Κλέβουν καί σκοτώνουν. Διότι ἐμεῖς ἐγίναμε κουλοχέρηδες. Τό χέρι μας δέν ξέρει νά πιάσει κανένα ἐργαλεῖο.

Κοροϊδεύαμε ἐπί ἔτη τά παιδιά, πετώντας «ἀβέρτα-κουβέρτα» ἄχρηστα «χαρτιά», πτυχία χωρίς ἀντίκρυσμα σέ δουλειά. Ἔγινεἡ Ἑλλάς μιά ἀπέραντη πανεπιστημιούπολη. Πεντακόσια τμήματα πανεπιστημιακῶν σχολῶν ἁπλωμένα σ’ ὅλη τήν ἐπικράτεια. Τά παιδιά δέν μάθαιναν τό «πῶς στρώνουν τραχανά», μάθαιναν ὅμως ν’ ἁπλώνουν τήν ἀρίδα τους στίς καφετέριες. Διότι μόνον αὐτές προήχθησαν διά τῶν πανεπιστημιακῶν σχολῶν. Αὐτές καί τά μπαράκια. Πίστεψαν ἀφελῶς γονεῖς καί παιδιά ὅτι μέ τέτοια «χαρτιά» θά δοῦν στόν ἥλιο μοίρα. Κι ἔμειναν ἄμοιρα, κακομοίρικα καί κακορίζικα.

Κάποιοι ἐπιδέξιοι ἰνστρούχτορες, πού προσπαθοῦν νά «καναλιζάρουν» τή λαϊκή ὀργή κατά πάσης προγονικῆς ἀξίας –ἰδίως κατά τίς ἐθνικές ἐπετείους–, βρῆκαν φέτος τήν εὐκαιρία νά ἀσχημονήσουν κατά τή διάρκεια τῶν παρελάσεων. Ἀλλά δέν εἶναι οἱ πολιτικοί αὐτοί πού τιμῶνται· εἶναι οἱ νεκροί. Εἶχα γράψει στά διδακτικά μου βιβλία πρό τεσσαρακονταετίας ὅτι οἱ νεκροί κυβερνοῦν τούς ζῶντες. Ὅταν μᾶς κυβερνοῦσαν οἱ νεκροί, ἤμαστε ζωντανοί. Τώρα πού μᾶς κυβερνοῦν οἱ τάχα μου ζωντανοί, εἴμαστε ἠθικά νεκροί.

Οἱ φαντάροι μας τήν ἐπαύριο τῆς 28ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 πήγαιναν στή μάχη μέ τό χαμόγελο στά χείλη. Ἐμεῖς χάσαμε τό χαμόγελό μας, ὄχι γιατί θά πρέπει νά πολεμήσουμε ἀλλά γιατί θά πρέπει νά δουλέψουμε. Θεωρῶ δικαιολογημένη τήν ὅποιαἀγανάκτηση. Μπορῶ νά ἑρμηνεύσω καί τόν ἐμπτυσμό τῶν πολιτικῶν. Ἔταξαν πολλά καλά, ἔπραξαν πολλά κακά. Εἶναι ὅμωςἀνοησία, πού ἰσοδυναμεί μέ αὐτοκτονία, τό νά βεβηλώνεις τίς ἱερές στιγμές. Θά μοῦ πεῖτε ὅτι οἱ ἀνόητοι ἔχουν δικαίωμα νά αὐτοκτονήσουν. Δέν καταστρέφουν τίποτε, διότι δέν εἶναι τίποτε.

Ὡστόσο, οἱ πιό μεγάλες καταστροφές στήν ἱστορία ξεκίνησαν ἀπό μιά ἀνοησία. Γιά παρηγοριά τίς ὧρες τοῦτες τίς πικρές, διαβάζω τήν «Barbara» τοῦ Ζάκ Πρεβέρ: «Ὦ, Barbara, τί βλακεία ὁ πόλεμος...». Κάποιοι μέ τίς μεθοδευμένες βλακεῖες τους τόν φέρνουν πολύ κοντά... 

Σαράντος Ι. Καργάκος