Ορθοδοξία Και Βατικανό

πηγή:resaltomag.gr

[Ορθοδοξία Και Βατικανό]

Γράφει: Ο Θύμιος Παπανικολάου
Ρεσάλτο 14/Φεβρουάριος 2007

          Δεν μπορεί κανείς παρά να χαμογελάσει πικρά, αλλά και να ανησυχήσει σοβαρά με αυτές τις τελετουργικές φιέστες των συναντήσεων του Πάπα με τον Οικουμενικό Πατριάρχη και την επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου στο Βατικανό.
           Τέτοια κοσμικά γεγονότα της ηγετικής κρατικής γραφειοκρατίας του Βατικανού με την ηγετική γραφειοκρατία της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι προμηνύματα άσχημων εξελίξεων.
           Οι γραφειοκρατικές ηγετικές κλίκες (είτε είναι πολιτικές, είτε συνδικαλιστικές, είτε πνευματικές κλπ) πρωτίστως νοιάζονται για τα προνόμιά τους και ουδέποτε για το πολιτικό ή πνευματικό τους «ποίμνιο». Οι διαχειριστές κάθε εξουσίας την εξουσία τους διαφυλάσσουν και ισχυροποιούν και ο λαός πάντα αποτελεί γι αυτούς το αντικείμενο διαπραγμάτευσης και ποτέ το υποκείμενο της εξέλιξης και των αποφάσεων. Δεν μπορεί λοιπόν παρά να προβληματίζεται, να αγωνιά και να ανησυχεί ο κάθε «καθαρός» άνθρωπος με αυτές τις τελετουργικές συναντήσεις των διαχειριστών του κράτους του Βατικανού με τους διαχειριστές του Ορθόδοξου δόγματος.
          Δεν είμαι ειδικός να εξετάσω το ζήτημα από τη θεολογική του σκοπιά. Αυτό το έχουν  αναπτύξει τεκμηριωμένα οι άνθρωποι της Εκκλησίας που γνωρίζουν. Η  ρηξικέλευθη τοποθέτηση του π. Μεταλληνού δεν με «φώτισε» απλώς, αλλά μου έδωσε και το έναυσμα για αυτό το άρθρο. Επαλήθευσε από τη «θεολογική σκοπιά» τη δική μου πολιτική θεώρηση.
          Θα προσεγγίσω, συνεπώς το ζήτημα πολιτικά με τη μορφή των συνοπτικών παρατηρήσεων.

Παρατήρηση πρώτη.

          Το υπερεθνικό κεφάλαιο και η πλανητική πολιτική του παράμετρος (Νέα Τάξη) έχουν κηρύξει σήμερα έναν ανηλεή πόλεμο εναντίον κάθε «εθνικής οντότητας», εναντίον κάθε συνεκτικού πολιτικού, πολιτισμικού και πνευματικού ιστού, εναντίον της συλλογικής ιστορικής μνήμης και συνείδησης, εναντίον των θρησκευτικών δογμάτων που αποτελούν ιστορικό μυϊκό σκελετό και πνευματικό νευρικό σύστημα των λαών. Η Ορθοδοξία αποτελεί, για λόγους που δεν θα αναλύσουμε εδώ, το μεγάλο εμπόδιο στον οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποίησης.

Παρατήρηση δεύτερη

          Η άλωση των εθνών, η διάλυση των κοινωνιών, η ισοπέδωση των  λαϊκών κατακτήσεων και του πολιτισμού περνάει και μέσα από την 

 άλωση των θρησκειών και Εκκλησιών. Η άλωση της Ορθοδοξίας περνάει μέσα από τον «εκσυγχρονισμό» της, μέσα από τη θεσμοποιημένη εκκοσμίκευσή της.
          Δεν μπορεί να κτυπηθεί η Ορθοδοξία με μετωπικές επιθέσεις. Μπορεί να νοθευτεί και να αλλοιωθεί εσωτερικά. Κάθε κοσμοαντίληψη, κάθε σύστημα ιδεών «μεταλλάσσεται» από τους διαχειριστές του και δεν θανατώνεται από «εξωτερικούς εχθρούς». Αυτό συνέβη και με την κοσμοθεωρία του μαρξισμού.

Παρατήρηση τρίτη

          Η Ορθόδοξη Εκκλησία δέχεται σήμερα ένα συνδυασμό επιθέσεων: Εσωτερική υπονόμευση, εξωτερικά κτυπήματα από το νεοταξικό κράτος και τις «προοδευτικές» και «αριστερές» ελίτ της παγκοσμιοποίησης. Κατακλυσμός της Ελλάδας από Ισλαμιστές. Εδώ προωθείται  η θρησκευτική αντιπαλότητα και σύγκρουση με τον Ισλαμισμό, τον άλλο μεγάλο εχθρό της Νέας Τάξης. Αυτό που επιχειρείται είναι ο «εμφύλιος σπαραγμός» των «πιστών» των δύο επικίνδυνων δογμάτων
, μέσω της τεράστιας εισαγωγής ισλαμιστών στην Ελλάδα. Η ανέγερση των Τζαμιών σε αυτό αποσκοπεί. Το ισλαμικό στοιχείο αποτελεί μέγα κίνδυνο για την ελληνική κοινωνία. Αυτό όμως το ζήτημα θέλει ιδιαίτερη ανάλυση…

Παρατήρηση τέταρτη.

          Οι γραφειοκρατικές ηγεσίες των Εκκλησιών και οι διαχειριστές των θρησκευτικών συναισθημάτων των λαών ήταν πάντα με το μέρος της εξουσίας: Οι πνευματικοί ροπαλοφόροι του καθεστώτος.
          Αντίθετα ο κλήρος και ιδιαίτερα ο Ορθόδοξος κλήρος, το σώμα δηλαδή της Εκκλησίας, ήταν με το λαό, ήταν ζυμωμένος με το λαό. Γι αυτό σε όλα τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα και τα λαϊκά κινήματα η γραφειοκρατική ηγεσία στεκόταν απέναντι από το σώμα του κλήρου που ήταν με το λαό και τους αγώνες του. Αυτή τη «λεπτομέρεια» την αγνόησε η Αριστερά και ταύτισε τους διαχειριστές της Ορθοδοξίας με το συνολικό σώμα της Εκκλησίας, προκαλώντας καταστροφικούς «διχασμούς». Και σήμερα συνεχίζει το ίδιο βιολί, μη διακρίνοντας ότι η Ορθοδοξία και το σώμα της Εκκλησίας όχι μόνο δεν είναι ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, αλλά βρίσκεται και στο στόχαστρο της πλανητικής εξουσίας και των εσωτερικών εντολοδόχων της.

Παρατήρηση πέμπτη

          Σήμερα στη φάση της παγκοσμιοποίησης και του πλανητικού ολοκληρωτισμού οι «εθνικές» και «τοπικές» εξουσίες (πολιτικές ή πνευματικές) δεν έχουν καμία ισχύ, αποτελούν «βάρος», «βλαβερή πολυτέλεια» για τη Νέα Τάξη. Το πολιτικό ισοδύναμο του υπερεθνικού, αυτοκρατορικού ιμπεριαλισμού είναι το πλανητικό κράτος και το πνευματικό ισοδύναμο το πλανητικό θρησκευτικό («Εκκλησιαστικό») κράτος. Το κράτος του Βατικανού εκπληρώνει αυτές τις νεοταξικές προδιαγραφές. Ο Παπισμός δεν είναι Εκκλησία, είναι θεσμοθετημένο εκκοσμικευμένο κράτος!!!

Παρατήρηση έκτη

          Το κατεστημένο της Ορθόδοξης Εκκλησίας θέλει να ενσωματωθεί σε αυτό το πλανητικό πνευματικό κράτος. Δεμένο πάντα με την εκάστοτε εξουσία θέλει να ενσωματωθεί στις νέες διεθνείς ανακατατάξεις διαπραγματευόμενο ένα μεγάλο του ατού: Την ορθόδοξη Εκκλησία. Γιατί μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία παρέχει το πνευματικό άλλοθι, δηλαδή δίνει την ταυτότητα της Εκκλησίας στο Βατικανό, στο παγκόσμιο «χριστιανικό» κράτος!!!
          Αν επιτευχθούν αυτοί οι νεοταξικοί σχεδιασμοί (δεν το βλέπω, λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο) τότε η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία θα έχει αλωθεί, θα έχει μεταλλαχτεί σε εκκοσμικευμένο Παπισμό, σε θεσμοθετημένο κράτος της Νέας Τάξης.

Τελευταία παρατήρηση

          Το επιχείρημα ότι ο Πάπας μιλάει κατά της παγκοσμιοποίησης είναι για τους αφελείς. Και οι γενίτσαροι της παγκοσμιοποίησης μιλούν εναντίον της!!!

          Το ίδιο πολιτικά ανόητο είναι και το επιχείρημα ότι ενωμένος ο «Χριστιανισμός» θα πολεμήσει πιο αποτελεσματικά τη Νέα Τάξη. Ο «Χριστιανισμός» όμως αυτός δεν θα είναι Εκκλησία, αλλά παγκόσμιο κράτος για τη χειραγώγηση των «πιστών». Κανένα κράτος και καμία κοσμική εξουσία δεν αυτοαναιρείται. Η μόνη εξουσία που είναι ικανή να αντισταθεί στον εφιάλτη της Νέας Τάξης είναι αυτή που εκπορεύεται από τα κάτω: Από το λαό, από τον κλήρο, από τη δημοκρατική αυτό-οργάνωση των «πιστών», από την Εκκλησία του λαού και όχι τις γραφειοκρατικές κλίκες κορυφών…