Η αγάπη των Κυπρίων για την Ελλάδα

      Το σφίξιμο στο στομάχι, μόλις διάβασα τον τίτλο της ανάρτησης, έφερε κάποια δάκρυα να κυλούν από τα μάτια, από τις πρώτες γραμμές.
      Έκλεισα το παράθυρο του onradio.gr του artemis 94.4 και έκανα κλικ για να δω το video που συνοδεύει την ανάρτηση.
       Χάθηκα...! Το σώμα, αντέδρασε στην συναισθηματική φόρτιση με κλάμα, και η ψυχή έκανε πέρα το μυαλό αναλαμβάνοντας τα ηνία.
       Δεν ξέρω πόσα δευτερόλεπτα πέρασαν για να επιστρέψω! αφού πριν τελειώσει το μόλις 3:20" video ήμουν πάλι εγώ. 
       Μέσα σ' αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα, πέρασαν χρόνια!
       Δεν έζησα πόλεμο, κατοχή. Τα γνώρισα μέσα από τις ταινίες, τις επετείους και τις σχολικές γιορτές. Ακόμα βουίζει στα αυτιά μου, το μονότονο και βαρετό "δεν είδατε κατοχή γιαυτό παραπονιέστε" σε κάθε μου δυσαρέσκεια για το φαΐ ή το μπαγιάτικο ψωμί. Δεν καταλάβαινα, δεν μ' αφορούσε αυτό που μου λέγαν στα παιδικά μου χρόνια, οι αλησμόνητες τώρα πια, αγαπημένες μου φωνές!....
       Όμως, έζησα (θυμάμαι) την επιστράτευση και το δράμα της Κύπρου, τις πορείες, για πολλά χρόνια μετά στην Ελλάδα,  και την συμπαράσταση σε Διπλωματικό, Στρατιωτικό, Κοινωνικό και Οικονομικό επίπεδο.
       Έζησα ακόμα τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας και την ένθερμη συμπαράσταση του λαού μας σε ανθρωπιστική βοήθεια, όπως και δεκάδες άλλες περιπτώσεις, από την Αιθιοπία στο εξωτερικό εώς την Ηλεία στο Εσωτερικό.
       Ο Δούρειος Ίππος της επισφαλούς ευημερίας και του εφησυχασμού που τον συνοδεύει, έδινε την δυνατότητα εκτός των άλλων, να αναδειχθούν οι πανάρχαιες αληθινές αξίες του Έλληνα, την συμπόνοια (προσοχή στη λέξη! όχι λύπηση), την αλληλεγγύη και γενικότερα του ανθρωπισμού.
       Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των εκφραστών του δόγματος, διαίρει και βασίλευε, των πολιτικών μας, με τα ψυχρά, υπολογιστικά και συμφεροντολογικά επιχειρήματα (το διπλωματικό και οικονομικό βάρος της υποστήριξης της Κύπρου μας) που ευτυχώς είχαν μικρή και παροδική απήχηση, και την φυσιολογική για την Ιστορία μας σε περιόδους Ειρήνης και σταθερότητας, αφλογιστία στις σχέσεις μας, έρχεται μια δύσκολη στιγμή, για να φουντώσει ξανά το μεγαλείο της φυλής, η ενότητα μπροστά στον κίνδυνο του Έθνους.
       Δεν θα γράψω για τις συγκινητικές σκηνές του video! Αυτές θα τις δείτε μόνοι σας. Ούτε μπορώ να γράψω όλα όσα πέρασαν από μπροστά μου, σε λίγα δευτερόλεπτα.
       Το μόνο που έχω υποχρέωση να πω είναι, ΝΑ ΣΕ ΠΟΙΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΑΣΙΖΟΜΑΣΤΕ !!! ΑΠΟ ΠΟΙΟΥΣ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ. ΣΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΔΕΡΦΩΝ ΜΑΣ.
       Αγνοώ παντελώς τις εξαγγελίες τους, τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, τον πόνο τους τάχα για τις θυσίες μας και τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων τους.
       Δοξάζω το θεό που ακόμα, δεν έχω ανάγκη από αυτά που στέλνουν τα αδέλφια μας οι Κύπριοι, όμως τα έχουν ανάγκη πολλοί πατριώτες μας, και ο  ο λόγος που συγκινήθηκα πολύ είναι, ότι περισσότερο και από την βοήθεια, είχαμε ανάγκη  αυτή την πράξη!, αυτές τις συγκινητικές σκηνές, που σε χορταίνει ο λόγος και όχι το ψωμί, που σε ζεσταίνει η αγάπη και όχι η κουβέρτα, που ξέρεις ότι κάποιοι είναι εκεί και σε σκέφτονται και σε αγαπούν. (κλάμα δεύτερος γύρος!)
       Ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους σας! και σε αυτούς που φρόντισαν να φθάσουν αυτά στην οθόνη του υπολογιστή μου.
        Μου προσφέρατε δάκρυα χαράς, και νέκταρ στη ψυχή μου..

Μάκης Αρμενιάκος       

        

πηγή:olympia.gr

Η αγάπη των Κυπρίων για την Ελλάδα

Είμαι Έλληνας της Κύπρου και σπουδάζω στην Ελλάδα. Είδα το παρακάτω βιντεάκι και θα ήθελα να το αναρτήσετε. Ένας λαός που η μισή του πατρίδα κατέχεται από τους Τούρκους δακρύζει κάθε φορά που δοκιμάζονται οι Έλληνες της Ελλάδας.

Στο 0.40 : “Είμαι εδώ απο χτές το πρωί και αν χρειαστεί για ακόμα 1 μήνα θα είμαι εδώ”
Στο 1.08: “Χαλάλι τους. Δεν μπορώ. Έχουμε μια μικρή σύνταξη. Εκείνα που μπορούμε να δώσουμε. Για τα αδέλφια μας”

Στο 2.13 : “Πάτερ θέλω να σου πω κάτι. Το δακτυλίδι των αρραβώνων της η μητέρα μου το πρόσφερε το 1940 για την Ελλάδα. Σήμερα εγώ δεν έχω κάτι να σου δώσω. Σου δίνω αυτά τα ασημένια κουταλάκια, είναι η προίκα μου από τη μητέρα μου”
Δείτε το video