Όχι, αγαπητοί, δεν λαϊκίζουμε!

Γράφει η 

Μίκα Ιατρίδη

Όχι, αγαπητοί, δεν λαϊκίζουμε!

Από τη στιγμή που μαζί με άλλους συναδέλφους μου βουλευτές, είπαμε όχι στο Μνημόνιο ΙΙ, πολλοί έσπευσαν να μας κατηγορήσουν για λαϊκισμό. Για κινδυνολογία. Για την προσπάθεια μας να διασωθούμε, δήθεν, πολιτικά την ίδια στιγμή που αυτοί «σώζουν» την Ελλάδα.

Την Τρίτη που μας πέρασε για μια ακόμη φορά είπα «όχι» στην ψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης. Άλλοι, όπως, είπαν «ναι». Σε τι ακριβώς είπαν ναι;

1.      Είπαν ναι στη σύσταση μιας ανώνυμης εταιρείας (EFSF) με έδρα το Λουξεμβούργο, η οποία είναι ένα απλό «κουφάρι», χωρίς γνωστό καταστατικό, χωρίς μετοχικό κεφάλαιο, χωρίς σαφή τρόπο λήψεως αποφάσεων μεταξύ των χωρών που μας δανείζουν.

2.      Η εταιρεία αυτή μας δανείζει με επιτόκιο πολλαπλάσια μεγαλύτερο, τοκογλυφικό με λίγα λόγια, παρακάμπτοντας ουσιαστικά τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες, αλλά ακόμα και αυτά τα επιτόκια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

3.      Δεν υπάρχει καμία ρήτρα, ούτε μια, που να μας εξασφαλίζει ότι θα πετύχει το σχέδιο που εφαρμόζουν. Αντίθετα, υπάρχουν σημαντικές φωνές, εδώ και στο εξωτερικό, που λένε σαφώς ότι το σχέδιο δεν θα πετύχει. Το ίδιο λέει και η επικεφαλής του Δ.Ν.Τ..

4.      Με τη σύμβαση αυτή η Ελλάδα παραιτείται από το αυτονόητο δικαίωμα της να δανειστεί από τρίτους, κατά παράβαση κάθε λογικής και κάθε δικαίου. Είναι σαν ένας πολίτης να έχει δανειστεί από μια τράπεζα και η τράπεζα να του απαγορεύει να ζητήσει δανεικά από την οικογένεια του ή τους φίλους του.

5.      Αν ο EFSF, για οποιοδήποτε λόγο δεν μπορεί με τα κεφάλαια του να καλύψει το δανειοδοτικό πρόγραμμα της Ελλάδας (για παράδειγμα αν κάποιες από τις ευρωπαϊκές χώρες χάσουν το υφιστάμενο επίπεδο αξιολόγησης τους, ή αν χρειαστεί να κάνει χρήση του μηχανισμού η Ισπανία) τότε η μεταβολή στο κόστος ανεύρεσης κεφαλαίων από αυτόν τον EFSF θα επιβαρύνει την Ελληνική Δημοκρατία. Δηλαδή, εμείς θα κληθούμε να πληρώσουμε τη διαφορά.

6.      Ενώ αναλαμβάνουμε πλήρως τις ευθύνες και πρέπει να αποζημιώσουμε τους πιστωτές μας στην περίπτωση που εμείς κάνουμε κάποια παράλειψη, δεν συμβαίνει το ίδιο με τους δανειστές μας. Δηλαδή με την παρούσα σύμβαση δεν αναγνωρίζεται καμία υπαιτιότητα στους δανειστές μας.

7.      Έχουμε δώσει τη δυνατότητα στον EFSF να μεταβιβάζει τα χρέη μας σε τρίτους, ακόμα και σε εταιρείες, των οποίων οι σκοποί μπορεί και να μην συμβαδίζουν με το εθνικό μας συμφέρον.

8.      Ενώ η Ελλάδα μπορεί να ασκήσει προσφυγή μόνο στα δικαστήρια του Λουξεμβούργου, οι δανειστές μας μπορούν να προσφύγουν στο δικαστήριο οποιουδήποτε κράτους μέλους.

9.      Με αυτή τη σύμβαση η Ελλάδα έχει παραιτηθεί ρητά και ανεπιφύλακτα από οποιουδήποτε τύπου ασυλία και ευχέρεια που παρέχεται από το Διεθνές Δίκαιο. Με απλά λόγια, έχουμε εκχωρήσει οριστικά την εθνική μας κυριαρχία και ας προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο.

10. Τέλος, μπορούν οι δανειστές μας να απαιτήσουν άμεσα ολόκληρο το ποσό που μας έχουν δανείσει, στην περίπτωση που αδυνατούμε να καταβάλλουμε εμπρόθεσμα τις δόσεις και τους τόκους, τη στιγμή που με την πολιτική που μας επιβάλλουν είναι πρακτικά αδύνατο να είμαστε συνεπείς σε αυτά που μας ζητούν.

Αυτά, και όχι μόνο, περιλαμβάνει η νέα δανειακή σύμβαση. Αυτές οι διατάξεις θεωρούνται από διάφορους ότι θα σώσουν την Ελλάδα.

Εξακολουθούν και κρύβουν την πραγματικότητα από τους Έλληνες πολίτες. Αποσιωπούν, ακόμα και τώρα, το κρεματόριο μισθών και συντάξεων που θα έλθει τον Ιούνιο. Εξακολουθούν και υπόσχονται στους Αιγαιοπελαγίτες τη διατήρηση του καθεστώτος των μειωμένων συντελεστών του ΦΠΑ, τη στιγμή που ξέρουν ότι σύντομα θα καταργηθούν, γιατί το λέει ρητά το Μνημόνιο το οποίο ψήφισαν.

Ποιος λαϊκίζει, αλήθεια; Αυτός που μιλά για ανάπτυξη; Με τι μισθούς; Με ποια εργασιακά δικαιώματα; Ανάπτυξη για ποιον; Για τον Έλληνα πολίτη που δεν θα μπορεί να αγοράσει τίποτα;

Ποιος λαϊκίζει τελικά; Αυτός που μιλά για τη σωτηρία της χώρας, την ώρα που βλέπει ότι τα νούμερα δεν «βγαίνουν», ή αυτός που εκβιάζει με το δίλημμα ευρώ ή δραχμή την ίδια ώρα που εξαερώνονται οι μισθοί και, το κυριότερο, παραδίδουμε χωρίς μάχη όλα τα πλεονεκτήματα που διαθέτουμε σαν χώρα και που είναι αρκετά προκειμένου να επιβιώσουν οι πολίτες της;