ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ Μέρος πέμπτο.

Σχετικές αναρτήσεις στα link που ακολουθούν:

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ROTHSCHILD

ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ Μέρος πρώτο

ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ Μέρος δεύτερο

ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ Μέρος τρίτο

ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ Μέρος τέταρτο

ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ

Μέρος πέμπτο.

Του

Λευτέρη Γκίνη

ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ

Μέρος πέμπτο.

Στις προηγούμενες αναρτήσεις είδαμε, με λίγα αλλά μεστά λόγια, την διαδικασία της «ηθικής υπονόμευσης» “Demoralization”, φθάσαμε στο σημείο να αναλύσουμε τον τρόπο με τον οποίο ο υπονομευτής / ες επιτυγχάνουν τον σκοπό τους γκρεμίζοντας τις βάσεις του ηθικού οικοδομήματος μιάς χώρας – εχθρό.

Σήμερα θα προχωρήσουμε στα επόμενα στάδια της υπονόμευσης μιάς χώρας για να δούμε πως φθάνουμε στην απόλυτη καταστροφή της, εννοώντας την απόλυτη υποδούλωση στις δικές μας και μόνον αρχές και επιθυμίες, οι οποίες είναι τελείως διαφορετικές από της χώρας – στόχο.

Στο επίπεδο της «ηθικής υπονόμευσης» έχουμε φέρει τον λαό να μην είναι σε θέση να γνωρίζει τι είναι σωστό ή λάθος, χωρίς διαχωρισμό μεταξύ του κακού και του καλού, να έχει τελείως χάσει την φυσική λογική του τροφοδοτώντας τον διαρκώς με την ιδέα της «ισότητας».

«Ισότητα» για όλον τον κόσμο εκτός από ορισμένους που είναι πιο ίσοι από τους άλλους.

Οι αρχές της Δημοκρατίας όμως, έτσι όπως θεμελιώθηκαν από τους προπάτορες μας δεν στηρίζονται στην ισότητα, η Δημοκρατία είναι ένα σύστημα διαφορετικών

ανθρώπων, άνισων μεταξύ τους ανθρώπων, το οποίο βοηθάει να επιβιώνουν και να αλληλοβοηθούνται τα μέλη της, μέσα σε έναν συνεχή ανταγωνισμό, σε μία συνεχή τελειότητα, και όχι μέσα σε μία ισότητα η οποία μάλιστα είναι τροφοδοτούμενη από κάποιον που στέκει υψηλότερα από όλους τους άλλους.

Έτσι όταν φέρουμε την χώρα – στόχο σε μία σχεδόν απόλυτη «ηθική υπονόμευση», όπου τίποτα δεν λειτουργεί πλέον, όπου κανείς δεν είναι σίγουρος για το καλό ή το κακό, όπου κανείς δεν μπορεί πλέον να διακρίνει το λάθος από το σωστό, όταν ακόμα και οι πνευματικοί ηγέτες να λένε στον λαό ότι η βία είναι καλή αν είναι δικαιολογημένη, και τους ακούει ο λαός και λέει ότι, «ναι ίσως να έχεις δίκιο, να είναι αλήθεια», τότε έχουμε πετύχει τον πρώτο από τους στόχους μας.

Ε λοιπόν δεν είναι αλήθεια… η βία δεν είναι ποτέ δικαιολογημένη ειδικά όταν προτείνεται σαν «κοινωνική δικαιοσύνη».

Μετά την «ηθική υπονόμευση» έχουμε την «αποσταθεροποίηση».

Τι σημαίνει η λέξη το λέει από μόνη της, αποσταθεροποιείς όλες τις σχέσεις, όλους τους αποδεκτούς θεσμούς και οργανισμούς στην χώρα – στόχο.

Πώς το κάνεις? Δεν χρειάζεται να στείλεις συντάγματα από πράκτορες να τινάξουν τις γέφυρες και τα σχολεία ή τα εργοστάσια, τους αφήνεις να το κάνουν μόνοι τους.

Η περιοχή εφαρμογής τώρα είναι πιο στενή από την προηγούμενη φάση στην οποία πρακτικά δεν υπάρχει καμία εγκληματική πράξη, κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει κανέναν για κανένα έγκλημα.

Έτσι λοιπόν έχουμε σαν περιοχές εφαρμογής Α) την οικονομία, ξανά τις εργασιακές σχέσεις, Β) τον νόμο και την τάξη, συν τον στρατό, και Γ) τα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης).

Οικονομία, ο ριζοσπαστισμός της εμπορικής διαδικασίας, αν στην πρώτη φάση «ηθική υπονόμευση» θεωρητικά μπορούμε να πετύχουμε κάποιο θετικό αποτέλεσμα μεταξύ των συναλλασσόμενων πλευρών, στην δεύτερη φάση «αποσταθεροποίηση» δεν υπάρχει συμβιβασμός ούτε μέσα στην βασική κοινωνική μονάδα η οποία είναι η οικογένεια, μεταξύ συζύγων, μεταξύ παιδιών και γονιών.

Δεν μπορούν να ανακαλύψουν ποιος είναι ο καλύτερος, π.χ. ο σύζυγος θέλει τα παιδιά στο τραπέζι την ώρα του φαγητού η σύζυγος θέλει να τα αφήσει να τρέχουν στους καναπέδες και να λερώνουν, δεν μπορούν να έρθουν σε συμβιβασμό εκτός κι αν αρχίσουν τον καυγά μεταξύ τους.

Από αυτό το σημείο ξεκινώντας και ανεβαίνοντας την κοινωνική κλίμακα φθάνουμε στην δικαιοσύνη η οποία έχει φθάσει να ασχολείται με απίθανα ελάχιστες και μικρού ενδιαφέροντος υποθέσεις οι οποίες έπρεπε να τελειώνουν εκεί που αρχίζουν, μεταξύ των ατόμων της κοινωνίας.

«Ριζοσπαστισμός» όχι πλέον συμβιβασμός, μάχη, μάχη, μάχη, οι παραδοσιακά φυσιολογικές ανθρώπινες σχέσεις «αποσταθεροποιούνται» οι σχέσεις μεταξύ μαθητών – δασκάλων, εκπαιδευτικής κοινότητας με τα Πανεπιστήμια. Και στην οικονομική σφαίρα, σχέσεις μεταξύ των εργατών και των εργοδοτών, δεν υπάρχει πλέον η αποδοχή και ο σεβασμός των δίκαιων απαιτήσεων των εργατών.

Αντίθετα βέβαια με το παράδειγμα της Ιαπωνίας όπου οι εργάτες μετέχουν της εταιρίας και έτσι δεν χρειάζονται να παλέψουν για κάτι. Στην Ελλάδα συμβαίνει το αντίθετο, όσο μεγαλύτερη είναι η μάχη τόσο το καλύτερο.

Παρουσιάζεται δηλαδή η μάχη μεταξύ των τάξεων σαν μία μεγάλη και ηρωική πράξη και τα διαπλεκόμενα μέρη ως ήρωες ενώ δεν θα έπρεπε να υπάρχει καθόλου διαπλοκή (μάχη).

«Ριζοσπαστισμός» και «στρατικοποίηση» μερικές φορές, πυροβολώντας κόσμο ή επιτάσσοντας εργάτες με στρατιωτικούς νόμους.

Περνώντας στην περιοχή της δικαιοσύνης βλέπουμε τα δικαστήρια να ασχολούνται με απίθανα ελάχιστες υποθέσεις οι οποίες έπρεπε να διευθετούνται μεταξύ των ατόμων, μεταξύ της κοινότητας, μεταξύ της κοινωνίας ευρύτερα.

Τα ΜΜΕ βάζουν τους εαυτούς τους στην αντίθετη ακριβώς θέση από την κοινωνία γενικότερα, ξεχωρισμένα, αποξενωμένα.

Ας θυμηθούμε τώρα κάτι από τα προηγούμενα κεφάλαια, ας θυμηθούμε τους κοιμώμενους, αυτούς δηλαδή που δεν κατάλαβαν τίποτα και δεν αντέδρασαν σε τίποτα, αυτοί που κοιμόντουσαν και δεν ασχολήθηκαν με την ιστορία του τόπου τους και τις κοινωνικές του αξίες.

Φοιτητές, μαθητές, εργάτες, όλοι αυτοί έρχονται τώρα να παίξουν ένα πολύτιμο ρόλο στην «αποσταθεροποίηση», οι κοιμώμενοι ανέρχονται (κοινωνικά), κοιμόντουσαν για δεκαπέντε με είκοσι χρόνια τώρα γίνονται ηγέτες ομάδων, ιερείς, δάσκαλοι, δημιουργοί απόψεων “opinion makers”, βουλευτές, υπουργοί, πρωθυπουργοί, πρόεδροι κ.λ.π.

Ξαφνικά βλέπουμε ομοφυλόφιλους οι οποίοι πριν από τριάντα χρόνια έκαναν την δουλειά τους και δεν μιλούσαν (κρύβονταν) και κανείς δεν ενδιαφερόταν, τώρα κάνουν ένα πολιτικό κίνημα απαιτώντας αναγνώριση και δικαιώματα ειδικά γι αυτούς.

Με βίαιο τρόπο οι τάξεις συγκρούονται (χωρίς να έχει καμία σημασία ποιος με ποιόν) αρκεί να υπάρχει βία, μάχη, σύγκρουση, η κοινωνία να είναι πάντα σε αναβρασμό και διαρκή ανταγωνισμό για ασήμαντα γενικώς θέματα τα οποία θα μπορούσαν να επιλυθούν τοπικά μεταξύ των ανθρώπων ή των μικρών κοινωνιών ή και ευρύτερα της κοινωνίας ενός έθνους.

Συνεχίζεται……………..   (Θα ακολουθήσουν ακόμα δύο θέματα η «κρίση» και η «ομαλοποίηση» και τέλος θα κλείσουμε με την ανάλυση των δυνατοτήτων  αποφυγής όλων αυτών των δυσάρεστων καταστάσεων, δηλαδή της εισβολής ενός εχθρού που δεν έχει στρατεύματα αλλά είναι πλέον ή αποτελεσματικός από κάθε άλλον εχθρό).