ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ Μέρος τέταρτο

Σχετικές αναρτήσεις στα link που ακολουθούν:

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ROTHSCHILD

ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ Μέρος πρώτο

ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ Μέρος δεύτερο

ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ Μέρος τρίτο

ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ

Μέρος τέταρτο.

Του

Λευτέρη Γκίνη

ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ

Μέρος τέταρτο. 

Στο πρώτο και δεύτερο μέρος της σειράς μας «Διαίρει και βασίλευε», κάναμε εκτενή αναφορά σχετικά με τον καταλυτικό ρόλο της διεθνούς μαφίας στον τόπο μας, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, και αρχίσαμε να αποκαλύπτουμε τον τρόπο με τον οποίο οι διεθνείς «οικονομικοί δολοφόνοι» λειτουργούν.

Οι πρώτες μας αναφορές πάνω σ’ αυτά τα στοιχεία μας δίνουν την εικόνα του υπόβαθρου πάνω στο οποίο στηρίζονται για να πετύχουν τον σκοπό τους, χωρίζοντας σε τομείς την μέθοδο διάβρωσης μιας κοινωνίας.

Στο τρίτο μέρος είδαμε την μέθοδο διάβρωσης της παιδείας και της εκπαίδευσης.

Σήμερα, στο τέταρτο μέρος των αναρτήσεών μου, θα αναφερθώ (αρχικά) με περισσότερα στοιχεία για τις 

μεθόδους που χρησιμοποιούν στην εφαρμογή της διάβρωσης της κοινωνίας μας στον χώρο της κοινωνικής ζωής.

Στην αρχή της διάλεξής του ο δημοσιογράφος Tomas Shuman (Yuri Bezmenov) μας λέει κάτι πολύ σημαντικό το οποίον θα επαναλάβω και εδώ, δεν θα κουραστώ να το λέω συνέχεια, για να γίνει απόλυτα αντιληπτό από όλους τους αναγνώστες μας.

Το ποσοστό άμεσης συμμετοχής μιας καλής (πολύ καλής διεθνώς) υπηρεσίας πληροφοριών τοποθετείτε στο ύψος του 15%, και όταν λέω άμεση συμμετοχή εννοώ όλες εκείνες τις κατασκοπικές ενέργειες που κάνει μία χώρα εναντίον μιάς άλλης, χρησιμοποιώντας όλα εκείνα τα μέσα και τις ενέργειες που ήταν – είναι γνωστές από τον ψυχρό πόλεμο.

Το υπόλοιπο 85% αφιερώνεται στην υπονόμευση.

Η υπονόμευση, σύμφωνα με το λεξικό είναι πάντα μία επιθετική δραστηριότης που σκοπεύει στην καταστροφή των υποδομών μιάς γεωγραφικής περιοχής του εχθρού.

Έτσι μέσα σ’ αυτό το πλέγμα δεν υπάρχει τίποτα το κατασκοπικό, ούτε μικροφίλμ, ούτε ανατινάξεις γεφυρών, και κυρίως καμία από τις ανοησίες τύπου «James Bond» που βλέπουμε σε χολιγουντιανές ταινίες. Οι περισσότερες από αυτές τις δραστηριότητες είναι απόλυτα αξιοπρεπείς και σοβαρές, και εύκολα παρατηρήσιμες, αν διαθέσετε λίγο χρόνο και προσοχή, αλλά σύμφωνα με τον νόμο δεν υπάρχει εγκληματική ενέργεια, ακριβώς λόγο της εσφαλμένης αντίληψης, της διαχείρισης των όρων, νομίζουμε ότι ο υπονομευτής είναι ένα κακό πρόσωπο που θα τινάξει στον αέρα τις όμορφες γέφυρές μας (ή ότι άλλο υλικά όμορφο).

Ε όχι, ο υπονομευτής είναι ο απλός φοιτητής, ο διπλωμάτης, ο ηθοποιός, ο καλλιτέχνης, ο δημοσιογράφος.

Η υπονόμευση είναι μία αμφίδρομη δραστηριότητα, δεν μπορείς να υπονομεύσεις έναν εχθρό ο οποίος δεν θέλει να υπονομευτεί.

Αν ξέρεται την ιστορία της Ιαπωνίας, για παράδειγμα, πριν από τον εικοστό αιώνα η Ιαπωνία ήταν μία κλειστή κοινωνία, και από την στιγμή που ένας Αμερικανός πωλητής πάταγε το πόδι του εκεί λέγοντας «ω κοιτάξτε τι όμορφα ρούχα έχω εγώ για σας, τι ωραία ξένα τρόφιμα, ένα ωραίο ποτό που λέμε Coca Cola, ο αυτοκρατορικός Ιαπωνικός στρατός, ευγενέστατα, του έλεγε «να πάτε να χαθείτε ευγενικέ κύριε», και αν δεν έφευγε των σκότωναν αμέσως, για να προστατεύσουν την κουλτούρα τους, την ιδεολογία τους, τις παραδόσεις τους και να κρατήσουν τις αξίες τους ανέπαυες.

Με αυτό τον τρόπο δεν ήσουν σε θέση να υπονομεύσεις την Ιαπωνία, επίσης δεν μπορούσες να υπονομεύσεις την Σοβιετική ένωση, διότι τα σύνορα ήσαν κλειστά τα μέσα ελέγχονταν από την κυβέρνηση ο πληθυσμός ελέγχονταν από την KGB και την εσωτερική αστυνομία.

Η υπονόμευση ενεργεί μόνον όταν ο υπονομευτής απευθυνόμενος στον υπονομευόμενο βρει (λάβει) απάντηση από αυτόν (θετική των ενεργειών του), όπως είπαμε και προηγούμενα η υπονόμευση είναι μία «αμφίδρομη» ενέργεια, η Ελλάδα (πχ) ήταν και είναι ένας θετικός στόχος υπονόμευσης. Εδώ θέλω να θυμηθείτε την ιστορία της υπονόμευσης και από πότε χρονολογείται και ποιος την ανακάλυψε (την σκέφτηκε) Sun Tzu 230bc.

Και σαν πρώτο στάδιο της υπονόμευσης τοποθετείται, η «ηττοπάθεια» στον δέκτη.

Το «ηττοπαθές» άτομο είναι ανίκανο να έχει πρόσβαση στην αληθινή πληροφόρηση. Μπορείς να τον βρέχεις με τόνους εγγράφων γεγονότων και φωτογραφιών αλλά αρνείται να τα πιστέψει μέχρις ότου φάει μία γερή κλωτσιά στον πισινό του από στρατεύματα.

Σαν δεύτερο στάδιο τοποθετείται η «αποσταθεροποίηση» και διαρκεί από 2 έως 5 χρόνια, έχει δε σαν πεδίο εφαρμογής την οικονομία, τις εξωτερικές σχέσεις, και τα αμυντικά συστήματα.

Το επόμενο στάδιο είναι η «κρίση», αυτή παίρνει περίπου 3 έως έξη εβδομάδες.

Και μετά την «κρίση» υπάρχει το τελευταίο στάδιο, αυτό της «φυσιολογικότητας» (κλινική κατάσταση), και η οποία κρατάει ατελείωτα. «φυσιολογικότητα» εννοείται όταν τα τανκς επέμβουν, και περάσουν στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων σαν την υπέρτατη λύση όλων των προβλημάτων.

Με άλλα λόγια, τα καθάρματα που κυβερνούν (και έχουν την δύναμη) φέρουν την χώρα στην κρίση, έτσι ώστε να αποσταθεροποιηθεί η οικονομία, να αποβληθεί η ελεύθερη αγορά, και να προστεθεί ο μεγάλος αδελφός στη δύναμη των τραπεζών, φορτώνουν με υποσχέσεις την ουσία της ελευθερίας, και παρουσιάζουν την ψεύτικη παραίσθηση ότι τα πράγματα είναι υπό έλεγχο.

Οι περισσότεροι Έλληνες πολιτικοί αλλά και σχεδόν όλα τα ΜΜΜ εκπαιδεύουν την νέα γενιά να σκέφτεται ότι ζει σε μία ειρηνική χρονική περίοδο.

Αλλά αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι ζουν σε έναν ακήρυκτο πόλεμο των υποδομών του συστήματός τους από την παγκόσμια νέα τάξη πραγμάτων των διεθνών τραπεζιτών, και όπως μάθαμε σε προηγούμενες αναρτήσεις, από την παγκόσμια εταιρία «Το Στέμμα».    

Όπως και στην αρχή αναφέρθηκα, στο πρώτο δεύτερο και τρίτο μέρος ασχοληθήκαμε με την αποθάρρυνση «ηττοπάθεια» και δώσαμε μία μικρή αλλά ξεκάθαρη εικόνα για τους τρόπους με τους οποίους εφαρμόζεται αυτή στην Θρησκεία και στην εκπαίδευση, ας δούμε λοιπόν σήμερα τους τρόπους με τους οποίους εφαρμόζεται στην κοινωνική ζωή.

Κοινωνική ζωή.

Αντικατάσταση των παραδοσιακών ιδρυμάτων και οργανισμών με ψεύτικους (νέους), παίρνει την πρωτοβουλία από τον λαό, παίρνει τους φυσιολογικά τοποθετημένους ατομικούς δεσμούς, ομαδικούς δεσμούς, και κοινωνικούς δεσμούς, και τους αντικαθιστά με τεχνητά γραφειοκρατικά κατασκευασμένα σώματα, αντί για την φυσιολογική κοινωνική σχέση με τους γείτονές σου εγκαθιστά ιδρύματα κοινωνικών λειτουργών, ο κόσμος έτσι πληρώνεται από ποιόν? Από την κοινωνία? Όχι αλλά από την γραφειοκρατία.

Το κύριο ενδιαφέρον αυτών των κοινωνικών λειτουργών είναι τι? Εσύ? Η οικογένειά σου? Τα προβλήματά σου? Όχι αλλά ο μηνιαίος μισθός που λαμβάνει από την γραφειοκρατία.

Το τι μπορεί να προκύψει από όλα αυτά δεν έχει καμία σημασία, αυτό που έχει σημασία είναι η αποδόμηση των φυσιολογικών κοινωνικών δεσμών της κοινωνίας.  

Άρα το μυστικό της επιτυχίας τους είναι η απομάκρυνση από τους φυσιολογικούς κοινωνικούς δεσμούς.

Τώρα ερχόμαστε στο τέταρτο πεδίο εφαρμογής της αποθάρρυνσης «ηττοπάθειας», αυτό το πεδίο που ονομάζεται «δομή της εξουσίας».

Το φυσιολογικό σώμα της δημόσιας διοίκησης το οποίον παραδοσιακά είτε εκλέγεται από τον λαό ή υποδεικνύεται (τοποθετείται) από τους εκλεγμένους ηγέτες της κοινωνίας, υποκαθίσταται ενεργά από μηχανικά κατασκευασμένα σώματα ανθρώπων, ομάδες ανθρώπων που κανείς δεν τους εξέλεξε ποτέ και στην πραγματικότητα στους περισσότερους ανθρώπους δεν αρέσουν καθόλου, αλλά παρ’ όλα αυτά υπάρχουν.

Μία από αυτές τις ομάδες είναι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ποιος τα εξέλεξε? Πως είναι δυνατόν να έχουν τόσο μεγάλη δύναμη, σχεδόν μία μονοπωλιακή δύναμη απάνω μας, μπορούν και βιάζουν το μυαλό μας, πως είναι δυνατόν να έχουν το θράσος να λένε σε μας ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός, εκλεγμένος από εμάς ηγέτης και η δική του κυβέρνηση? Ποιοι διάολο είναι? Ο Σπύρος Άγκνιου τους ονόμασε «μια ομάδα ηλιθίων σνομπ».

Νομίζουν πως ξέρουν αλλά πραγματικά δεν ξέρουν τίποτα διότι είναι στο επίπεδο της μετριότητας. Στις μεγάλες εταιρίες μαζικής ενημέρωσης, δεν χρειάζεται να είσαι εξαίρετος δημοσιογράφος, πρέπει να είσαι ακριβώς μία δημοσιογραφική μετριότητα, έτσι είναι πολύ εύκολο να επιβιώσεις διότι δεν υπάρχει ανταγωνισμός πλέον, έχεις έναν πολύ καλό μισθό και αυτό είναι, αν είσαι καλύτερος ή χειρότερος δεν έχει καμία πραγματική σημασία πλέον, αρκεί να χαμογελάς στην κάμερα και να κάνεις την δουλειά σου, αυτό είναι, δεν υπάρχει πλέον ανταγωνισμός.

Η δημόσια διοίκηση αργά αλλά σταθερά διαβρώνεται από τα σώματα και τις ομάδες ανθρώπων οι οποίοι δεν έχουν ούτε τις απαραίτητες πιστοποιήσεις, ούτε την θέληση του λαού για να τους δίνει την δύναμη, αλλά παρ’ όλα αυτά έχουν δύναμη.

Μαζί με την δημόσια διοίκηση το πεδίο που αφορά τον νόμο και την τάξη διαβρώνεται, στα τελευταία 20 με 25 χρόνια, αν συγκρίνεται παλιές ταινίες και νέες ταινίες, θα παρατηρήσετε ότι ένας αξιωματικός, ένας αστυνομικός εμφανίζονται χαζοί και ψυχωτικοί σχεδόν παρανοϊκοί και ο εγκληματίας παρουσιάζεται σαν ο καλός ή σχεδόν καλός που έκανε ότι έκανε μέσα στο πλαίσιο της άγνοιας ή και της ανάγκης για ανεύρεση ναρκωτικών και διάφορα τέτοια, αλλά βασικά είναι ένα καλό παιδί, είναι και παραγωγικός, μία καλή αλλά κοινωνικά καταπιεσμένη προσωπικότητα.

Ο αξιωματικός του πενταγώνου παρουσιάζεται ως ο ηλίθιος πολεμοχαρής μανιακός. Με λίγα λόγια προωθείται η έλλειψη εμπιστοσύνης στους ανθρώπους που τοποθετήθηκαν για να σε προστατεύουν, και για να εφαρμόζουν τον νόμο και την τάξη.

Ενεργούν με αργή αλλά σταθερή πρακτική διάβρωσης στις βασικές αρχές της ηθικής, όπου ο εγκληματίας δεν είναι εγκληματίας πραγματικά, είναι ένας αμυνόμενος, αφήνεται μία αμφιβολία, στο να σκοτώσεις ή να μην σκοτώσεις, στο να κλέψεις ή να μην κλέψεις, ναι αλλά αυτό το ψέμα δυνητικά περνάει και στον αληθινό δολοφόνο.

Και τώρα το επόμενο πεδίο εφαρμογής είναι οι «εργασιακές σχέσεις»

Εργασιακές σχέσεις.

Στο χρονικό διάστημα των 20 με 25 χρόνων καταστρέφονται μεθοδικά οι παραδοσιακά εγκατεστημένοι δεσμοί μεταξύ του εργοδότη και του εργαζόμενου.

Η κλασική θεωρία του Μαρξισμού – Λενινισμού λέει ότι το πρόσωπο Α έχει πέντε σακιά σπόρων και το πρόσωπο Β έχει πέντε ζευγάρια παπούτσια και η φυσιολογική δομή λέει ότι αυτοί οι δύο συναλλάσσονται χωρίς χρήματα, και μόνον με την παρεμβολή ενός τρίτου Γ προσώπου, εντελώς ξένου που λέει ότι «όχι μην δίνεις εσύ τους σπόρους και μην δίνεις εσύ τα παπούτσια, αλλά δώστε τα όλα σ’ εμένα για να κάνω ίσια μοιρασιά, έτσι για να προχωρήσει η οικονομία, γίνεται η επιθυμητή διάβρωση.

Αυτό είναι το παράδειγμα του θανάτου της φυσιολογικής συναλλαγής, τα σωματεία που λειτουργούν χρόνια,  ιδρύθηκαν για να βελτιώσουν της συνθήκες εργασίας, και να προστατεύσουν τα δικαιώματα των εργατών, από εκείνους τους εργοδότες που έκανα κακή εκμετάλλευση της θέσης τους.

Αντικειμενικά τα σωματεία εκείνο τον καιρό έκαναν την εργασία για την οποία δημιουργήθηκαν, και τώρα τι βλέπουμε? Ότι το αποτέλεσμα μιάς συναλλαγής δεν καταλήγει σε συμβιβασμό που να οδηγεί στην βελτίωση των συνθηκών εργασίας και αύξηση των αποδοχών, αυτό που βλέπουμε είναι ότι μετά από μία παρατεταμένη απεργία οι εργάτες χάνουν, ακόμα κι αν κατακτήσουν το 10% της αύξησης των αποδοχών τους, διότι δεν προλαβαίνουν να το χαρούν λόγω της αύξησης του πληθωρισμού και της απώλειας πολύτιμου χρόνου.

Περισσότερο δε είναι το γεγονός ότι χιλιάδες ανθρώπων υποφέρουν από αυτή την απεργία διότι η σημερινή οικονομία είναι εσωτερικά αλληλοεξαρτώμενη και κινείται σαν ένα σώμα, παλιότερα γινόταν απεργία και κανείς δεν υπέφερε, σήμερα αν οι εργάτες αποκομιδής κάμουν απεργία, πολυπληθείς πόλεις βρωμούν και δεν υπάρχει πλέον προσφερόμενη υπηρεσία, γίνεται απεργία της ηλεκτρικής εταιρίας μέσα στον χειμώνα, και ο κόσμος παγώνει, ποιοι κέρδισαν? Οι εργάτες? Όχι, αλλά οι ηγέτες των σωματείων.

Ποιο ήταν το αρχικό κίνητρο των απεργιών? Η βελτίωση των συνθηκών εργασίας? Όχι προφανώς όχι, τότε ποιο ήταν? Η ιδεολογία, να αποδείξουμε σ’ αυτούς τους καπιταλιστές… και υπάρχουν και οι ομάδες των εργατών που ακολουθούν σαν πρόβατα, και δεν μπορούν να διαχωρίσουν την θέση τους, γιατί? Διότι αν το κάνουν ξέρουν πολύ καλά ότι θα εισπράξουν αντίποινα.

Έτσι λοιπόν πρακτικά ο εργαζόμενος χάνει την ελευθερία του για να πουλήσει την εργασία του όσο αυτός θέλει, και ποιος το ορίζει πλέον? Ο αρχηγός του σωματείου.

Αν δηλαδή θέλω να πουλήσω την εργασία μου 2ευρώ την ώρα και όχι 3ευρώ δεν μπορώ να το κάνω διότι ανταγωνίζομαι τον τεμπέλη συνάδελφο που ζητάει περισσότερα και όλο περισσότερα διότι έτσι ακούει και βλέπει από τα μέσα μαζική ενημέρωσης.

Έχουμε ποτέ δει διαφήμιση στην τηλεόραση που να λέει «καταναλώσετε λιγότερο»? Όχι, είτε το θέλεις το πολυτελές αυτοκίνητο ή όχι πρέπει να το αγοράσεις και μάλιστα τρέχα γρήγορα.

Υπάρχει διαφήμιση που λέει «τρέχα, τρέχα γρήγορα και αγόρασε, σήμερα, τώρα» και κάνε οικονομία αγοράζοντας περισσότερο! βεβαίως θα ήσουν πολύ χαζός αν άκουγες το επίσημο «ξένο» κράτος να σου λέει αγόρασε περισσότερο, αλλά όταν σου το λέει μία δική σου διαφημιστική εταιρία? Τότε το ακούς και τρέχεις.

Συνεχίζεται……