Η δημοσιογραφική τραγωδία

       Πέρα για πέρα αληθινή η περιγραφή της κατάστασης του κλάδου και των προβλημάτων της δημοσιογραφίας αλλά....
       Οι δημοσιογράφοι πολύ πριν από τα τελευταία 2 χρόνια είχαν μετατραπεί σε πληρωμένους κονδυλοφόρους εξυπηρέτησης των αφεντικών τους και ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την σημερινή τραγική κατάσταση όλων των Ελλήνων αλλά και τη δική τους.
       Ας μην ξεχνάμε πως συνέβαλαν τα μέγιστα στην τρομοκράτηση του λαού για την αποδοχή των μέτρων, και έβαλα πλάτη σε κάθε μορφής σκληρά μέτρα από τα τηλεοπτικά παράθυρα, τις στήλες του τύπου και τα μικρόφωνα των ερτζιανών συχνοτήτων.
       Ως κουκουλοφόροι κατέδειξαν, κατόπιν εντολών, έναν έναν όλους τους επαγγελματικούς   κλάδους, ως υπεύθυνους της χρεωκοπίας, εφαρμόζοντας την κοινωνική μηχανική, φέρνοντας τις κοινωνικές ομάδες τη μία απέναντι στη άλλη, αφήνοντας στο απυρόβλητο τους πολιτικούς του μνημονίου (πάντα φταίνε οι προηγούμενοι για να περνάνε οι τωρινοί τα μέτρα), τους μεγαλοεκδότες καναλάρχες εργολάβους (αφεντικά τους) και φυσικά τους ίδιους.
       Αυτοί που έπαιζαν πολλά εικοσιτετράωρα την ζαρντινιέρα και είχαν απευθείας μετάδοση σε 24ωρη  κάλυψη τα Δεκεμβριανά, δεν έδειξαν τίποτε από την πολύμηνη μάχη της Κερατέας (συμφέροντα Μπόμπολα) και έκαναν απεργίες (φίμωση) στις μεγάλες συγκεντρώσεις των εκατοντάδων χιλιάδων διαμαρτυρομένων κατά της κυβέρνησης και του μνημονίου.
       Βρεθήκατε απέναντι και κατηγορήσατε με τη σειρά τους φορτηγατζήδες, τους ταξιτζήδες, τους πρατηριούχους, τους φαρμακοποιούς, τους Δημόσιους υπάλληλους, τους ελεύθερους επαγγελματίες και τόσους άλλους κλάδους ξεχωριστά, χωρίς ντροπή, θεωρήσατε ένοχη όλη την κοινωνία στο σύνολό της, μέρος της οποίας είσαστε και εσείς, για να δεχθούν τις επώδυνες αλλαγές που επιβάλλουν ποιοι; οι άμεμπτοι πολιτικοί;
       Είναι δυνατόν να φταίνε ΌΛΟΙ και να μην ευθύνεται η ηγεσία; Είναι δυνατόν να διορθώσουν τα πράγματα αυτοί που ευθύνονται για τα όσα έκαναν ή δεν έκαναν όλοι αυτοί που κατηγορείτε τώρα. Νομιμοποιούνται να μιλούν για φοροδιαφυγή η προστάτες της φοροκλοπής; για κάθαρση αυτοί που καταγγέλλουν για δεκαετίες  ο ένας τον άλλο και μέσα μπήκε όλα αυτά τα χρόνια μόνο ο Εφραίμ; Μπορεί να βρει που πήγαν τα λεφτά της Ελλάδας  ο ΓΑΠ όταν δεν βρήκε που πήγαν τα λεφτά του Τσουκάτου στο κόμμα του; Δικαιούται να μιλά για το χρέος ο Σαμαράς όταν είναι καταχρεωμένο το κόμμα του;
Μπορεί να μιλάει για θυσίες ο ΓΑΠ όταν πληρώνει ένα μηνιάτικο (700 ευρώ) για κούρεμα;
       Δικαιούστε να μιλάτε εσείς (δημοσιογράφοι) για την κατάντια σας όταν μαζί με τα αφεντικά σας και τους πολιτικούς επιβάλλατε  τα μέτρα για την δική μας κατάντια, όμοια με τη δική σας. Αν εμείς είμαστε θύματα εσείς είστε αυτόχειρες! και μπορεί κάποιοι από εμάς να μην είμασταν σωστοί (κακώς) αλλά δεν ευθυνόμαστε για το Ξεπούλημα της Ελλάδας υπέρ τρίτων όπως ευθύνεται πολλοί από εσάς.

Μάκης Αρμενιάκος

πηγή:elzoni.gr

Η δημοσιογραφική τραγωδία

Γράφει ο
Γιώργος Τσιούνης

Μια αληθινή τραγωδία έζησε και ζει, περίπου τα δύο τελευταία χρόνια, ο κλάδος των δημοσιογράφων, τόσο στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, όσο και στην επαρχία. 

Και ασφαλώς δεν είναι μόνον οι δημοσιογράφοι της χώρας που ζουν την τραγωδία. Είναι συγχρόνως και τραγωδία της ελευθεροτυπίας, του θεμέλιου αυτού της δημοκρατίας. 

Είναι τραγωδία της ενημέρωσης του πολίτη, της σωστής, της έντιμης, της σφαιρικής, της πολύπλευρης ενημέρωσης και της διαφωτιστικής έρευνας. 

Τέσσερις χιλιάδες δημοσιογράφοι υπολογίζεται ότι έχουν χάσει τη δουλειά τους, έχουν απολυθεί, έχουν μείνει άνεργοι. 

Μάλιστα, τέσσερις χιλιάδες λειτουργοί της ενημέρωσης των εφημερίδων, του ραδιοφώνου, της τηλεόρασης και γενικά των υπηρεσιών τύπου απομακρύνθηκαν από τα πόστα τους, από τις επάλξεις του αγώνα τους, κατά τα δύο τελευταία χρόνια και ήδη βρίσκονται επί ξύλου κρεμάμενοι…

Δεν θα ήταν υπερβολή αν έλεγε κανείς, ότι οι μισοί ή λίγο λιγότεροι από τους μισούς συντάκτες, ρεπόρτερς των διαφόρων μέσων ενημέρωσης, είδαν την πόρτα της εξόδου και μάλιστα, κάποιοι χωρίς αποζημιώσεις και χωρίς να εισπράξουν τα δεδουλευμένα τους αρκετών, πολλών μηνών! 

Η τραγωδία του κλάδου όμως δεν τελειώνει εδώ. 

Είναι ακόμη μεγαλύτερη και αποτελεί τραγωδία και των… τυχερών, αυτών δηλαδή που εξακολουθούν να εργάζονται. 

Γιατί; 

- Γιατί, πολλοί από αυτούς έχουν να πληρωθούν ακόμη και 10 – 11 μήνες. 

- Γιατί, δώρα, νυχτερινά, υπερωρίες κλπ., είναι γι’ αυτούς… όνειρο απατηλό. 

- Γιατί, οι μισθοί τους έχουν συρρικνωθεί περίπου κατά 20% και περισσότερο, με απαίτηση των εργοδοτών, οι οποίοι εκβιαστικώς και με την απειλή απόλυσης, τους… ξεζουμίζουν! 

- Γιατί, οι περισσότεροι εργοδότες απαιτούν από τους συντάκτες και το λοιπό προσωπικό των επιχειρήσεών τους, να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις αρνούμενοι να εφαρμόσουν τις συλλογικές συμβάσεις. 

- Γιατί, τηλεοπτικό κανάλι μεγάλης εμβέλειας πανελλαδικής, ουσιαστικά έκλεισε, αφού οι μεγαλομέτοχοί του καταβρόχθισαν τεράστια ποσά, αμέτρητα εκατομμύρια κι άφησαν απλήρωτο 10 – 11 μήνες το προσωπικό τους, εκατοντάδες δημοσιογράφους και άλλους υπαλλήλους, βύθισαν στην ανέχεια εκατοντάδες οικογένειες. 

- Γιατί, και άλλα τηλεοπτικά κανάλια περιορίζουν τα έξοδά τους με περικοπές των αποδοχών των δημοσιογράφων και γενικώς των εργαζομένων. 

- Γιατί, εκδότες έκλεισαν ή κλείνουν τα έντυπά τους για να τα «εκδώσουν» στο διαδίκτυο, καταπίνοντας το αγγελιόσημο και τις λοιπές εργοδοτικές εισφορές και πληρώνοντας το συντακτικό και μη προσωπικό τους με ποσά εξευτελιστικά, λόγω της αδιαφορίας των κυβερνήσεων, ιδιαίτερα εκείνης του ΠΑΣΟΚ, που επέτρεψαν την ασυδοσία των διαφόρων ακατονόμαστων σαλταδόρικων τύπων, στην λεγόμενη ηλεκτρονική ενημέρωση, μέσω Ίντερνετ με τα sites, τα blogs, τα portals, τις ιστοσελίδες, τις ηλεκτρονικές εφημερίδες κλπ. Εκατοντάδες συνάδελφοί μας δημοσιογράφοι και άλλοι εργάζονται για πενταροδεκάρες, χωρίς ασφάλιση και χωρίς δυνατότητα απόκτησης συνδικαλιστικής επαγγελματικής στέγης. 

- Γιατί, για λόγους άγνωστους φαινομενικά, αλλά πολύ γνωστούς σ’ εμάς του κλάδου, οι κυβερνήσεις αποφεύγουν να θίξουν τα συμφέροντα των φίλων τους εκδοτών που καταφεύγουν στο διαδίκτυο με εξασφαλισμένη «κονόμα» και επίσης τα συμφέροντα των… διαφημιστών! Υπενθυμίζουμε, ότι ο Ανδρέας Λοβέρδος, ο σημερινός υπουργός Υγείας και διαπρεπής συνταγματολόγος, όταν ήταν υπουργός Εργασίας επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, απέσυρε από τη Βουλή, λίγα λεπτά πριν να ψηφισθεί, την τροπολογία για την επιβολή αγγελιοσήμου στο διαδίκτυο, υποκύπτοντας στις απαιτήσεις και πιέσεις των διαφημιστών, οι οποίοι στη συνέχεια ξέσπασαν σε πανηγυρισμούς! Ναι, ο κ. Λοβέρδος… 

- Γιατί, η μία μετά την άλλη διακόπτουν (αναστέλλουν επί το… ευγενέστερο και λιγότερο θλιβερό) την έκδοσή τους, επαρχιακές εφημερίδες και μάλιστα ιστορικές, οι οποίες, εκτός των άλλων, αδυνατούν να καλύψουν ακόμη και αυτά τα ταχυδρομικά τέλη της αποστολής τους στους αναγνώστες - συνδρομητές τους, τα οποία οι προηγούμενες κυβερνήσεις αύξησαν παράλογα! 

- Γιατί, η ΕΡΤ, το μεγάλο αυτό θύμα των κυβερνήσεων Κώστα Καραμανλή και Γιώργου Παπανδρέου, η ΕΡΤ το θύμα απερίγραπτης πολιτικής και τακτικής του αλήστου μνήμης σοσιαλιστή υπουργού Επικρατείας κ. Μόσιαλου, που βάλθηκε να την ακρωτηριάσει και να την ευνουχίσει, αντί να προχωρήσει στην ορθή της αναδιάρθρωση, στον εξορθολογισμό της, απολύει τους συμβασιούχους δημοσιογράφους της και προσπαθεί να στραγγαλίσει το σύνολο του προσωπικού της. Προφανώς, η πολιτική και η τακτική Μόσιαλου, ζουν και βασιλεύουν! 

- Γιατί, επιχειρήθηκε και ακόμη, κατά κάποιο τρόπο, επιχειρείται η δημοσιοϋπαλληλική μεταχείριση των δημοσιογράφων που εργάζονται σε κρατικές υπηρεσίες, δημοτικούς ραδιοσταθμούς κ.α. 

Οι δημόσιοι υπάλληλοι βέβαια είναι άξιοι κάθε τιμής και επαίνου, αλλά άλλο το δημοσιοϋπαλληλικό επάγγελμα και άλλο το δημοσιογραφικό επάγγελμα – λειτούργημα. 

Αυτά, εν ολίγοις, συμβαίνουν στον δημοσιογραφικό κλάδο, ο οποίος βρίσκεται σε δεινή θέση, κυριολεκτικά σε απόγνωση, αγωνιζόμενος σκληρά με «μπροστάρηδες» τις δημοσιογραφικές οργανώσεις και την ομοσπονδία τους, την ΠΟΕΣΥ, για να αποφύγει την πλήρη εξόντωση του που θα αποτελέσει μέγα, καίριο πλήγμα για την ελευθεροτυπία, τις ελευθερίες των πολιτών και τη δημοκρατία που με αγώνες, θυσίες και αίμα αποκτήσαμε. 

Τέλος, η ανεργία, οι απολύσεις, οι μειώσεις αποδοχών, οι… ατομικές συμβάσεις εργασίας, η μη καταβολή δεδουλευμένων και δώρων και γενικώς, τα δεινά του δημοσιογραφικού κλάδου, προκαλούν, όπως είναι φυσικό και αυτονόητο, μεγάλη μείωση των πόρων των ασφαλιστικών ταμείων με τις γνωστές συνέπειες, με ό,τι αυτή συνεπάγεται.